Samotna mama z sąsiedztwa.

Serce Natalki biło coraz szybciej. Została sama w pustym domu. Mama wciąż nie wracała z pracy. Zadzwonił telefon. Natalka wstrzymała oddech. Sygnał szybko urwał się. Za chwilę telefon zabrzmiał ponownie. To był ten ich umówiony sygnał. Dziewczynka poczuła jak jej serce przepełnia radość. W słuchawce zabrzmiał kojący głos mamy.

« Córeczko otwórz lodówkę. Na samym dole stoi Twoja butelka z mlekiem. Wstaw ją do kuchenki mikrofalowej. Podgrzej i wypij … « 

Tak wyglądała ich codzienność. Może i trudna dla małej dziewczynki. Ale Natalka uwielbiała swoją mamę i za nic nie zamianiła by ją na inną. Z wysokości swoich 3 lat rozumiała, że musiały radzić sobie same.

Mama z samego rana odprowadzała ją do przedszkola, a sama pędziła do pracy. Natalkę po skończonym dniu do domu (przy okazji) odprowadzała życzliwa sąsiadka. Ale dalej wracała do siebie, do swoich dzieci. Dla Natalki zaczynały się długie godziny wyczekiwania na upragniony powrót mamy z pracy.

Mamy Natalki nie było stać na opłacenie niani, która pod jej nieobecność zajęła by się Natalką. Emgirantka, z dala od kraju i rodziny …. I tak miała ogromne szczęście, że w ogóle znalazła pracę. Choć sam dojazd do niej zajmował jej kilka godzin dziennie. Nie zarabiała kokosów.  Ale miała pracę. Marzyło jej się, by móc spędzać więcej czasu z córką. Ale kto wtedy będzie zarabać na życie?

Mama Natalki była samotną mamą.

Tego popołudnia mama wróciła szybciej z pracy. I to nie sama. Nieznajomy pan przywiózł mamę. Nie musiała godzinami tłuc się  autobusami, by dostać się na to ich odludzie, gdzie diabeł mówi dobranoc, a czynsze nie są zbyt wygórowane.

Pan, który towarzyszył mamie był przeogromny. Mama u jego boku wydała się Natalce jeszcze bardziej filigranowa i niepozorna.

Pan przyniósł ogromny tort wiśniowy i rurki z kremem (przysmak Natalki). Dziewczynka zajadała się nimi (jedna za drugą). Mama wyjątkowo nie mówiła, że będzie bolał ją brzuszek.

Natalka cały czas z ogromnym natężeniem wpatrywała się w olbrzyma. Przy tych jego ogromnych gabarytach, wydał jej się taki nieporadny. Szczególnie wtedy, gdy kawałek tortu, który próbował nałożyć sobie na talerzyk, wylądował na obrusie. Mama wcale nie pogniewała się. Pan przepraszał. Nieporadnie wycierał plamę po wiśniach, tak że rozjechała się na pół obrusu. Biła od niego taka nieporadna serdeczność. Dziewczynka poczuła, że zaczyna go lubić.

Pan wpadał do nich coraz częściej. Miał na imię Jan. Natalka lubiła te jego wizyty. Bo całą trójką chodzili do parku, do zoo, czy na lody. Wreszcie z mamą przeprowadziły się do przestronnego mieszkania Jana. Natalka już nie musiała samotnie spędzać wieczorów. Zaczął się nowy, bardziej kolorowy rodział w jej życiu.

Wyszło lukrowato. Pewnie powinnam napisać, że Jan okazał się pedofilem, alkoholikiem, zaczął bić mamę Natalki. Ale tej historii nie wzięłam z żadnej książki (bo wtedy pewnie tak powinna się zakończyć). Ale napisało ją samo życie.

[Tweet “Wszyscy przechodzimy trudne okresy w życiu, zanim na nowo zacznie dla nas świecić słońce.”]

PS. Książka i robótka ta sama co w zeszłym tygodniu, więc zamiast opowiadam Wam prawdziwe historie.

Znam mamę Natalki i znam Jana. Pracujemy razem od kilkunastu lat. W czasach, kiedy Natalka była mała nie znałyśmy się dobrze. Tę historię opowiedziała mi po latach.

Przyjechała do Francji jako młoda dziewczyna do dzieci. Poznała przystojnego Francuza. Już myślała, że złapała Pana Boga za nogi. A ten nagle przepadł jak kamień w wodę, gdy  usłyszał o ciąży. Mama Natalki została samotną mamą (jakich tu wiele). Niedocenianą bohaterką.

[Tweet “Samotna mama – niedoceniana bohaterka.”]

Ze skromnej pensji musiała opłacić mieszkanie, rachunki, bilet miesięczny. Godziła wychowanie córki i całą resztę. Z dala od rodziny (jakoś nie potrafiła się przyznać przed nią, jak jej trudno). Wieczorem ze zmęczenia padała na pysk. Nie widziała przed sobą jasnych perspektyw. Ale może właśnie dlatego nauczyła się cieszyć drobnymi przyjemnościami i celebrować je. 

Jana też znam. Nieporadny życiowo informatyk z głową w chmurach (a raczej w komputerach). Dziewczyny z pracy podśmiewały się z niego. Taki niezdara życiowa. Ale mama Natalki pod tą zewnętrzną powłoką nieporadności, potrafiła dostrzec wartościowego człowieka.

W czasach, kiedy Natalka była mała, znałam mamę Natalki, ale zupełnie nie znałam jej historii. Pracowałyśmy razem, ale obok siebie. Ja miałam swoje problemy. Też mama, emigrantka. Pracowałam, musiałam zaliczyć sesję na studiach, by przedłużyć kartę pobytu z prawem do pracy (na pół etatu). Ale nie byłam sama. Też klepałam biedę (emigracja to dobra szkoła życia), ale we dwoje, z mężem u boku. A to ogromna różnica. 

Nie domyślałam się niczego. Mama Natalki nic nie mówiła. Pewnie bała się, że odpowiednie służby socjalne, jak dowiedzą się, to odbiorą jej dziecko. Skoro ma trudności, by pogodzić opiekę nad córką i pracę.

Może i Natalka musiała przedwcześnie dojrzeć, ale … za nic w świecie (ani wtedy, ani dziś) nie chciałaby rozstać się z mamą. Dzisiaj jest dorosłą dziewczyną. Samodzielną, odważną, przebojową. Sama wyjechała na drugi koniec świata, na studia do wymarzonej Japonii. A mama Natalki i Jan wciąż żyją razem i dobrze im z tym.

[Tweet “Nie ucz dzrzewa jak ma rosnąć. Daj mu słońce, wodę i ziemię. Podobnie jest z dzieckiem.”]

Najważniejsza jest miłość.

W czasach mojego dzieciństwa (w odległych latach 80-tych), samotnych mam było niewiele. Wtedy samotny ojciec był bohaterem. Ale na samotne mamy parzyło się z podejrzliwością. Pewnie ma okropny charakter, bo nie potrafiła zatrzymać przy sobie faceta.

Tymczasem dzisiaj samotnych mam jest coraz więcej. A jednak. Niektórzy wciąż wykreślają je ze swojej listy znajomych. Samotne mamy zawsze gdzieś pędzą, mają tyle do zrobienia i nie mają na nic czasu. Kiepskie z nich towarzystwo.

[Tweet “Afrykańska mądrość mówi, że aby wychować dziecko potrzebna jest cała wioska.”]

A jednak czasami drobny gest, niewielka pomoc np sąsiadka, która życzliwie (przy okazji) odbierze dziecko z pszedszkola, podsunie ciekawą książkę, czy po prostu zaprosi  na kawę – potrafią odmienić czyjeś życie. Wyrwać kogoś z zamkniętego kręgu samotności, braku wiary w siebie i braku nadziei.

Wakacje to szczególne wyzwanie dla niektórych samotnych mam. Przy skromnych zasobach muszą jakoś pogodzić opiekę nad dzieckiem z pracą. 

Dziś chyba każdy zna taką samotną mamę z sąsiedztwa. Może powinniśmy rozejrzeć się dokoła i spróbować wyciągnąć do nich pomocną dłoń. Czasami wystarczy drobny gest, dobre słowo, które mocno zapada w pamięć.

[Tweet “Najlepszym sposobem, by poczuć się dobrze jest zrobić coś, dla kogoś innego.”]

Szczęście składa się z drobnych chwil, które zdarzają się codziennie. A drobne gesty, małe zdarzenia czasami mają ogromną moc i potrafią odmienić czyjeś życie.

Pozdrawiam serdecznie

Beata