Bo Ty zawsze musisz coś rozlać.

Bo Ty zawsze musisz coś rozlać.

Musiałam ugryź się w język. Usiadłam sobie z książką, którą próbuję dokończyć od jakiegoś roku (“Prawda o sprawie Harrego Queberta” Joela Dickera).

Dziecko chcąc mnie wyręczyć, samo z siebie, uczynnie postanowiło odnieść brudną szklankę do kuchni.

Tyle, że – złośliwość rzeczy martwych, która zawsze manifestuje się w takich sytuacjach – pieczołowicie niesona do kuchni szklanka wypadła mu z rąk i stłukła się po drodze. Już prawie u celu, bo na wyłożonej kafelkami posadzce w kuchni.

W rezultacie – pół godziny sprzątania – dla mnie. Pół godziny przeczesywania na kolanach (niczym ten Rabmo) i szorowania najbardziej nieprawdopodobnych zakamarków kuchni (octem – ekologiczny ze mnie Rambo w takich sytuacjach).

Wiecie jak to jest, kiedy coś rozbije się w drobny mak… Jeszcze długi czas po… znajdujecie tego resztki w najmniej prawdopodobnych miejscach. Ale jeżeli macie małe dzieci, to chcielibyście tego za wszelką cenę uniknąć i pozbierać od razu, więc przeczesujecie teren na kolanach….

I tak przeczesuję…. I przesuwam w pamięci film z tego wydarzenia.

Tak dobrze było mi na tym fotelu z książką.

Gdyby dziecko samo z siebie nie zachciało odnieść tej szklanki, siedziałam bym sobie dalej i czytałabym książkę. Zamiast na czworakach przeczesywać podłogę: najpierw z miotłą i szufelką, potem odkurzaczem dla pewności, a następnie jeszcze bardziej dla pewności ściereczką zmoczoną octem, żeby zebrać ewentualne – mikroskopijne okruszki.

Ot dlaczego książka nie posuwa się naprzód. Nie dość, że cegła – chyba z jakieś 600 stron, to jeszcze los uwziął się na moje czytanie.

Ale to nie ważne. Ważne jest to, że w porę ugryzłam się w język i nie powiedziałam tego, co w tym momencie – niesłusznie cisnęło mi się na usta.

“Bo Ty zawsze musisz coś rozbić” – poczułam, jak narasta to we mnie wewnętrznie, za chwilę wyrwie się niepotrzebnie …

Dzieci zawsze coś rozbijają, czy przewracają się w najbardziej nieodpowiednim momencie.

• Bo albo robią to wtedy, kiedy rodzic ma tyle na głowie…. i JESZCZE TO….
• Albo rodzic ma wreszcie tę chwilę oddechu dla siebie …. i TERAZ TO.

Rodzice też są ludźmi i czasami mówią rzeczy, które odzwierciedlają ich bieżący stan ducha, a wcale nie żadną prawdę o swoim dziecku.

Tyle, że dziecko może jako taką to przyjmuje…

Może coś, co w założeniu rodziców miało być motywującym kopem – nie leń się, dlaczego to tak niechlujnie napisane i takie tam…, dla dziecka stanie się kotwicą uziemiającą go na całe życie.

“Ty zawsze musisz coś rozbić” – Kto nigdy w swoim dzieciństwie tego nie usłyszał? W kim nie podkopało to pewności siebie….

Uogólnienia, które zabijają pewność siebie u dziecka.

Czas przeciąć pępowinę. I uwolnić się od pewnych rzeczy.

W tym wypadku – dobra intencja, która spaliła na panewce i wywołała kaskadę negatywnych konsekwencji i pół godziny nadprogramowego sprzątania. W sumie dobrze. Od dawna chciałam to zrobić się – na kolanach przeczesać kuchnię.

Musiałam ugryź się w język.

Jak ważne są słowa, które nieopatrznie, w emocjach mówią ludzie innym ludziom, szczególnie tym mniejszym, jeszcze nie uformowanym…

Jak ważne są słowa, które powtarzamy sobie każdego dnia.

Pozdrawiam serdecznie

Beata