Trudny rok, który nauczył mnie większej przebojowości.
A właściwie wymusił ja na mnie, bo trudności bolą, ale też dają dobrego motywujacego kopa do spięcia pośladków. To czego nauczył mnie ten trudny rok kowidowy, To ma zastosowanie chociażby w biznesie:
To, na ile sam wyceniasz swoją wartość, to na ile sam wyceniasz swoje kompetencje, przerzuca się, czy rzutuje na to, jak inni wyceniają to, co robisz. W ten sposób przyciągasz odpowiednie osoby, które są gotowe zapłacić Ci za tę samą pracę więcej. Bo one po prostu chcą kogoś, kto zna się na rzeczy, kto zrobi to dobrze.
Ale kiedy Ty w siebie wierzysz, nawet jeżeli nie masz wszystkich kompetencji, zawsze możesz te kompetencje zdobyć po drodze. Ale w momencie, kiedy wierzysz, że dasz radę – dasz radę.
I tego warto się trzymać.
Bo ten czas przymusowego bezrobocia okazał się dla mnie czasem szukania w głębi samej siebie tego, czego jak dotąd mimo moich lat (jestem kobieta po 40 – stce) nie potrafiłam odnaleźć: czyli tego, co chciałabym robić w swoim życiu. Jak mam się spełnić w nim zawodowo? Jakie są moje predyspozycje?
Może i w moim przypadku to już nie jest ten moment, nie ten wiek by w wieku 48 lat zaczynać snuć zupełnie nowe plany zawodowe.
Najlepszy moment wypadał jakieś 20 lat wstecz. Ale wtedy byłam totalnie zagubiona: nie potrafiłam określić jakie są moje predyspozycje, zagubiona gdzieś po środku, to jest to przekleństwo dzieci, które w szkole radzą sobie w miarę dobrze ze wszystkim, nie mając ku niczemu szczególnych predyspozycji i nadrabiają pracowitością.
Niby to ogromnie ułatwia życie. Bo ani język polski, ani matematyka nie jest perfidną zmorą. Ale chętnie wymieniłabym się z kimś, kto od dziecka chociażby miał poczucie, że jest kapuścianym głąbem z matematyki, ale kto wiedziałby konkretnie, co jest jego mocną stroną.
A nie tak zagubiony po środku, któremu trudno znaleźć kierunek i przez całe życie tak sobie bezwiednie dryfuje…. wciąż próbując czegoś to innego, marząc, by robić coś fajnego w swoim życiu, nie za bardzo wiedząc co… Cała ja…
Dzisiaj mam 48 lat. Niby to nie jest najepszy moment, by zaczynać wszystko od nowa…
Ale moja dobra koleżanka z klasy wczoraj obchodziła swoje 48 urodziny, mówiąc, że po raz 30 – sty świętuje 18 -stkę.
Z drugiej strony, skoro w tym momencie zmierzamy w kierunku 19 – stki, czemu nie próbować realizować najbardziej szalonych pomysłów, czemu nie dać sobie kolejnej szansy, mimo wszystko coraz bardziej świadoma tego, kim jestem.
Wiem, że zawsze lubiłam prace manualne i od zawsze pociągały mnie języki.
W międzyczasie skończyłam studia inżynierskie (jestem inżynier chemikiem), włóczyłam się po całej Francji (mieszkałam w najróżniejszych zakątkach tego kraju). Imałam się tylu zajęć w tylu różnych miejscowościach (byłam w Alpach, w okolicy Bordeaux aż wreszcie wylądowałam w Paryżu) w nadziei, że w nieznanym jeszcze sobie miejscu znajdę nieznany jeszcze sobie pomysł na siebie.
Tego pomysłu wciąż szukam, nie ustaję w poszukiwaniach.
Pozdrawiam serdecznie
Beata
Ten rok był trudny chyba dla wszystkich (w mniejszym bądź większym stopniu), ale z drugiej strony był też bardzo pouczający.
A to na pewno, mnie monco zabolal, ale bolac, nauczyl miec odporniejsze 4 litery. Pozdrawiam serdecznie Beata
Fajnie, że szukasz, myślę że to najlepsze co możesz dla siebie zrobić Nasze życie to ciągłe szukanie w sobie nowych stron, ja wierzę, że w każdym wieku można odnaleźć w sobie coś wyjątkowego co zaprocentuje Powodzenia!
Beato, a to bezrobocie trwa nadal, czy znalazłaś jakąś pracę? 🙂
Aga, wiesz, ja tez pracuje w sektorze, ktory stoi przez koronawirusa, czyli turystyka. Caly czas na postojowym, na jakims wycinku pesji oplaconym przez panstwo, jakos da sie przezyc, przyciskajac pasa w spodniach. Ale moja najwieksza obawa dotyczy przyszlosci, bo w moim wieku we Francji, jezeli beda redukcje pracownikow do emerytury juz nie znajde pracy i ta perspektywa mnie mocno stresuje. Ale poniewaz pracuje w duzej korporacji wciaz mam nadzieje, ze uda mi sie utrzymac moj etat. Pozdrawiam serdecznie Beata
Pomoc kogoś “z zewnątrz” często okazuje sie pomocna, żeby znaleźć “pomysł na siebie” 🙂 Pozdrawiam serdecznie!
Bardzo ważną rzecz napisałaś na początku. Trzeba uwierzyć w siebie, a wtedy inni zaczną nas też odpowiednio postrzegać. Dokładnie tego nauczył mnie miniony rok. Nabrałam pewności siebie, rozkwitłam i uwierzyłam, że nie jestem jakąś gęsią z małego miasta, bo mogę konkurować z kim zechcę. A jak już w to uwierzyłam, to i świat wokół się zmienił, bo i ludzie zaczęli mnie postrzegać inaczej. A wtedy już można wszystko!
Zawsze warto zaczynać od nowa, bo życie jest tylko jedno! Trzymam kciuki!