PODSUMOWANIE TYGODNIA. Historie pogodne z przesłaniem plus linki z sieci.

Bo pogody ducha i budujących przesłań nigdy nie za wiele. A linków w sieci tyle, że warto to co nieco odfiltrować.

Dzisiaj historie pogodne bardziej z cyklu: Dostaję po łapach.

A wszystko przez to skrzywione emigranckie poczucie humoru. I moje spragnienie polskiej mowy…

O tem że dumać na paryskim bruku. Przynosząc z miasta uszy pełne stuku. Przeklęstw i kłamstwa, niewczesnych zamiarów…. To od naszego narodowego wieszcza Adama.

A ode mnie … No dobra z zupełnie innej półki… Tej niższej. Inny wymiar, nie taki patriotyczno – nostalgiczno – narodowościowy.

Proste poczucie humoru, bez podtekstu z kilkoma pobieżnymi morałami. Ku pokrzepieniu serc porcją nieocenzurowanego śmiechu. Tyle i tylko tyle.

Bo ja tak jestem spragniona polskiej mowy. Tak bezlitośnie rzucona na paryski bruk. Tzn rzuciłam się na niego sama z tej ciekawości świata.

Tylko po latach spostrzegłam się, że to rzucanie się co nieco boli. Dlatego jak gdzieś tylko na tym paryskim bruku dolecą mnie skąd strzępy rodzimej mowy, nastawiam uszy niczym wentylatory. Żeby wahadłowo wentylować nimi te błogo pieszczące moje emigranckie ucho swojsko brzmiące fale dźwiękowe. A jak jeszcze trafi się coś innego, jak to biblijne wręcz na paryskim bruku:

Kurwa, ale się najebałem. To pełna ekstaza.

I tak ostatnio trafiło mi się. Jak ślepej kurze ziarno. W metrze. Jadę sobie metrem. Przeładowanym. A obok mnie dwie korpulentne kibitki. Wiedziona podszeptem intuicyji, że to nasi. Przepycham się w ich stronę. Szarżuję po tym przetłoczonym wagonie, niczym kozak na kapustę. Ale było warto. Obok właśnie robi się puste miejsce. A ja patrzę na nie, bez mrugnięcia okiem. Cała zamieniam się w słuch. I słucham.

Jedna rodzima babeczka o korpulentnej aparycji do drugiej.

A co siadam. Co będę sobie żałować.

Druga błogosławi tę świątobliwą decyzję potakującym kiwnięciem głowy. Pierwsza na to czuje się zobowiązana i mówi do drugiej:

Kochana, Mogę Cię wziąć na kolana.

Jak ten Mickiewicz – wierszem. Ale ja oczami wyobraźni już zapuściłam się dalej. Wyobrażam sobie, jak one tak siedzą sobie, jedna na drugiej. Bez kosmatych myśli. Bo to w sumie niewinna scenka rodzajowa. Polska życzliwość w codziennych przejawach. Mam tylko nadzieję, że ta nasza życzliwość została wkalkulowana w wytrzymałość​ siedzeń w paryskim metrze. Bo obie panie były eufemistycznie mówiąc pewnej korpulencji.

I to właśnie za przypomnienie o tej narodowej korpulencji, nad którą tak się rozrzewniłam – dostało mi się po łapach. A ja przecież przypominam tak nostalgicznie….

I znowu…

Z mojego drugiego fanpaga, bo tu mniej dostaję po łapach.

Podsłuchane na paryskiej ulicy. I znowu trafiło mi się, jak tej ślepej kurze – ziarno. Bo mam takie “łyse” szczęście. A że czasami szczęściu trzeba pomóc.

Bo ze mnie taką fizjonomistka. Rodaka – Polaka na kilometr rozpoznam. A jak rozpoznam, to wentyluję uszami w swoją stronę strzępy rozmowy. I tak doleciał mnie taki smakowity strzęp.

Przyjedź. Bo wiesz, oni taki cały barek alkoholu mają i trzeba go wypić przed przeprowadzką.

TAK.

I właśnie TYM GÓRUJEMY NAD FRANCUZAMI – PRAGMATYZMEM.

Morał pierwszy.

Będzie bibka w Paryżu w ten weekend. Ktoś ma barek do opróżnienia. I tu w tej mojej wyobraźni ten barek obrósł w gigantyczne rozmiary.

Morał drugi i pełen szacun dla rodaków. Na poważnie.

Bo my jesteśmy takim narodem, co to ma całkiem sporo oleju w głowie. A niby tacy z nas Słowianie, ten romantyzm, nostalgia i zalewanie robaka. Ale jaki uderzający PRAGMATYZM.

Bo widzieliście kiedyś Francuza, który by przed przeprowadzką wyróżniał barek, żeby lżej było?

Pytanie czysto retoryczne. Bo oczywiście, że nie. Bo tu są tacy, co to mają butelki wina sprzed 2 wieków. Pochowane po piwnicach.

A widzieliście, żeby jakaś butelka Żubrówki przez 2 stulecia się uchowała?

Przez 2 lata się nie uchowa. A co dopiero 2 stulecia…..

Właśnie przez ten nasz narodowy pragmatyzm. Bo przed przeprowadzką trzeba wszystko wypróżnić…

Zaprosić znajomych, żeby odwalili czarną robotę. Coby wymłócili ten barek. A potem taka przeprowadzka to sama bułka z masłem.

Francuzom brak tego zmysłu praktycznego. Oni urządzają tylko parapetówki tzw crémaillère przy wprowadzaniu się do nowego mieszkania. A nie pomyślą, że przy przeprowadzce można by co nieco obalić. A Polak to pomyśli.

No to Alleluja. I kolejna kolejka na drogę.

No i gwóźdź programu, czyli zebrane po sieci

LINKI Z SIECI

U Doroty: Jedna najważniejsza rzecz jaką musisz sprawdzić zanim wyjdziesz a muzułmanina

Słowo kluczowe „muzułmanin” jest numer jeden w sieci działającym jak płachta na byka.

Wiemy, że nie każdy muzułmanin to ten co od razu zniewala kobietę. Na świecie jest coraz więcej pozytywnych przykładów takich małżeństw i naprawdę sporo przyzwoitych facetów. Ale wchodząc w taki związek tak samo jak każdy inny trzeba mieć trochę więcej oleju w głowie niż motyli w brzuchu. Jeśli Ty stoisz przed takim wyborem, to Twoje obawy są jak najbardziej naturalne. Rozsądek w razie czego zawsze ostrzega. Każdego faceta trzeba wcześniej bardzo dobrze poznać i wyłapywać wszystkie sygnały kiedy świeci się czerwona lampka nim będzie za późno.

U ANI – Jak rozhulać Facebooka, czyli 10 życiowych porad dla blogerów

Próbując rozhulać Facebooka, można osiwieć, zapaść w depresję lub wylądować w psychiatryku. Jest to proces żmudny, wycieńczający i bardzo upierdliwy.

Trzeba nastawić się na BUDOWANIE WIĘZI z odbiorcą naszych fejsbookowych treści. Nie musisz pisać  bardzo długich postów jak Ewa Chodakowska (ale jej poświecenie naprawdę zaowocowało). Nie musisz udawać kołcza jak Grzesiak (ale prawda jest taka, że to on obecnie jest na topie). Możesz iść w cytaty, ale moim zdaniem tego jest tak wiele, że dojdziesz do pewnego pułapu fanów i się po prostu skończysz, mówiąc dobitne: dupą muru nie przebijesz. Możesz próbować naśladować innych wielkich, ale to też sprawdza się do momentu, kiedy znajdziesz się pod ścianą z etykietą POZER. Możesz też po prostu nastawić się na ciężką pracę. Zacząć odwiedzać blogerów, których cenisz, szanujesz i nawiązać z nimi pierwsze, fejsbukowe relacje….

U JaninaDaily  

Na niepoważnie i w sumie na poważnie fajny wywiad do odsłuchania. Z Janiną.

U Macieja 34 genialne rady trzech pisarzy [+komentarze]

No i po prostu zacznij pisać! Bez tego elementu wszystkie pozostałe rady na nic się nie przydadzą. Nie ma innego sposobu na tworzenie, niż usiąść i zacząć pisać.

Ech, żeby to było takie proste…

U Agi, czyli Blogierki – Blogerzy to klony.

Klony? W sensie, że blogi i blogerzy są tacy sami?

– Nie wiem, jacy oni są Stefan,ale to co piszą, czy też, jak to szumnie nazywają, tworzą, to odtwórcza sieczka! To tak, jakby wszyscy przeczytali jakiś zasrany poradnik, i teraz tworzą, to co im to guru zaleciło.

U Dawida, czyli u Hegemona Zanim zaczniesz blogować – niepraktyczny poradnik początkującego blogera

Kup własną domenę i szablon, bezwzględnie zainstaluj disqusa, zadbaj o identyfikację wizualną, zamów profesjonalne logo, natychmiast zacznij wysyłać newslettera, nie zapominaj o SEO, śledź statystyki Google Analitics, zanim przyszykujesz poranne śniadanie… takie informacje znajdzie w sieci nowicjusz, który pragnie założyć pierwszego w życiu bloga. Czy na coś mu się one przydadzą? Nie sądzę.

I u mnie: fotograficznie i nastrojowo.

Pozdrawiam serdecznie

Beata Alias PO PROSTU BABA