Szczęście nie jest sprzymierzeńcem ludzi bezczynnych.

A może raczej szczęście jest sprzymierzeńcem ludzi wytrwałych. Bo co rusz po drodze napotykamy jakieś schody. I albo bezczynnie czekamy, aż podjedzie winda. I zdajemy się na nią. Albo powoli, mozolnie i wytrwale wspinamy się pod schodach. Co może okazać się wspaniałą przygodą. A przynajmniej, gdy dochodzimy tam gdzie mieliśmy dojść, mamy z tego powodu sporo satysfakcji. Bo po prostu żeby w ogóle żyć pełnią życia trzeba wspiąć się na niejedne schody. Dlatego miałam zacząć ten wpis inaczej:

Powiedz mi na którym mieszkasz piętrze, a powiem Ci kim jesteś.

No dobra, może nie kim jesteś, ale jakie są Twoje szanse na to, by być w formie. Naukowcy czasami wymyślają bardzo zaskakujące i z pozoru bezsensowne badania. Ale ich wyniki mogą jeszcze bardziej zaskoczyć i dać do myślenia. Tak np jakiś czas temu słyszałam w telewizji o badaniu, w którym pytano uczestników, na którym mieszkają piętrze. A jednocześnie testowano ich kondycję fizyczną. Co ma piernik do wiatraka? A jednak ma. Okazało się statystycznie, że najsprawniejsze były osoby mieszkające na 2 lub 3 piętrze. Totalny absurd. Tylko z pozoru. Bo jak to głębiej przeanalizować to ma to swój ukryty sens.

I tu zaczynają się schody. Tyle że jeżeli mieszkamy na czwartym piętrze lub wyżej to z czystym sercem je sobie odpuszczamy. Wybieramy windę. Bo tak wygodniej, szybciej, praktyczniej. W końcu po co ją wymyślono? Komu by się chciało pedałować na piechotę na 11 piętro. Wariat czy masochista? Jedno i drugie w naszym kraju jest mało poprawne politycznie.

Ale już te schody prowadzące na 2-3 piętro chętniej przemierzamy na piechotę. Bo albo siła wyższa – brak windy. Albo szkoda nam czekać aż zjedzie. Na piechotę będzie szybciej.

I tak kilka razy dziennie, kilkanaście razy w tygodniu, kilka tysięcy razy w roku. Rachunek jest prosty. Bomba dla zdrowia. Zgrabniejsze uda, pośladki, mniejsza zadyszka, błyszczące oczy, większy seksapil i błogie zadowolenie z samego siebie.

Ale schody to coś więcej. To przeszkoda, którą codziennie pokonujemy i która, gdy ją pokonamy, niezauważalnie dodaje nam skrzydeł do dalszego lotu.

[Tweet “Czasami największe okazje w naszym życiu pojawiają się w przebraniu problemów.”]

Czyli takich schodów. A wtedy …

Wielka jest potęga małego zwycięstwa.

To już przykład z książki Potęga Optymizmu.

Pewien muzyk cierpiał na depresję. Jechał autorstradą i przydarzyło się: złapał gumę. Z początku bezradnie przyglądał się przebitej dętce. Załamywał ręce, bo przecież on artysta nie umie zmienić koła. Czekał, czekał, tylko na co? Aż w końcu to bezczynne czekanie tak go wkurzyło, że zabrał się z początku niezręczne (ale własnoręczne) za  zmienianie koła. Co po kolejnej godzinie udało mu się szczęślwie zakończyć. Znowu usiadł za kierownicą. Ale tym razem jego obsesyjne przygnębienie minęło.

Może tylko na jakiś czas. Ale to już krok w dobrym kierunku. Potęga małego zwycięstwa. Mała rzecz a cieszy i dodaje skrzydeł.

Muzyk zamiast bezczynnie czekać, zabrał się do działania i doprowadził je do końca. Mimo przeszkód, mimo braku wiary we własne siły. Ten brak wiary był tu największą przeszkodą, by w ogóle wystartować. Tyle że

Nie musisz być świetnym, by wystartować, ale musisz wystartować, by być świetnym.

To sprawdza się w życiu, w chorobie (w walce z nią), w pisaniu bloga, w prowadzeniu firmy, w uczeniu się czegoś nowego. Nigdy nie ma tak, że cały czas jest łatwo i z górki. W pewnym momencie zaczynają się schody. A wtedy gdy próbujemy, gdy nie ustajemy w wysiłkach, nawet jeżeli zamykają się jedne drzwi, w ich miejsce otwierają się inne. Które może przegapilibyśmy wybierając drogę na skróty, czyli jadąc winą.

Jak to mawiał pewien amerykański manager:

Wyścigów nie wygrywają najszybsi, a walk najsilniejsi. Tylko ci, którzy najbardziej pragną zwycięstwa.

I może kolejne zaskakujące wyniki badań. Okazało się, że z matematyką w szkole najlepiej radzą sobie dzieci, które są wytrwałe. Nie te najzdolniesze. Tylko te wytrwałe. Te, które gdy natrafiają na trudność (problem matematyczny), tak długo się w nią wgryzają, aż ją rozgryzą.

Zdolny, ale leniwy. Talent, nie zastąpi pracy. Ale może ją solidnie podeprzeć. Czasami dzięki pracy, nawet beztalencie może zajść całkiem daleko. David Ferrer – hiszpański gracz w tenisa, zaciekle walczy o każdą piłkę. Często wygrywa mimo, że nie dorównuje swoim rywalom ani siłą fizyczną, ani talentem, ani gabarytami. Ale przerasta ich uporem i pracowitością.

To na dobry początek tygodnia:

Sukces polega na przechodzeniu od porażki do porażki bez utraty entuzjazmu.

Winston Churchill

Wielu ludzi, którym nie udało się w życiu nie zdaje sobie sprawy z tego, jak blisko sukcesu byli, kiedy się poddali.

Thomas Edison

Pozdrawiam serdecznie

Beata

Enregistrer

Enregistrer