Przez lata zmagałam się z niepłodnością Co mi ostatecznie pomogło?

Przez lata zmagałam się z niepłodnością.

Co mi ostatecznie pomogło?

Wszystkie moje myśli biegły w kierunku tego, jak ja bardzo chcę zajść w ciążę.

Stałam się specjalistką w analizowaniu cyklów, w analizowaniu śluzu, w analizowaniu temperatury. Wiedziałam, kiedy dokładnie wypada owulacja.

To jest też krótki okres czasowy, więc stres jest tym większy w dniu owulacji, że trzeba ten moment wykorzystać. Napięcie, stres i to obsesyjne pragnienie sprawia, że organizm się blokuje.

Zaszłam w ciążę dopiero w momencie, kiedy pogodziłam się z tym że ja już w ciążę nie zajdę.

Zaczęłam nową pracę i w tym samym tygodniu, w którym zaczęłam nową pracę zaszłam w ciążę.

2 lata później zaszłam znowu w ciążę i urodziłam w wieku 41 lat moją najmłodszą córeczkę. Ale ten drugi raz wiedziałam, że jeżeli  jeszcze chcę mieć nadzieję, że to się wydarzy, to przede wszystkim  muszę przestać o tym myśleć tak obsesyjnie.

Chciałbym przede wszystkim, że mój przykład dał taki promyk nadziei: jeżeli jesteście w takiej sytuacji, kiedy odbieracie wyniki badań, które nie sugerują, że została Wam jeszcze jakaś szansa….

Bo jak to powiedziała moja pani ginekolog: na papierze czasami  kobiety mają takie wyniki, że nic nie wskazuje na to, że im się uda zajść w ciążę. A tu one “pyk” w ciążę zachodzą.

Starałam się zajść w ciążę bezskutecznie przez kilka ładnych lat. To stało się moją obsesją.

To właśnie jest w tym momencie najgorsze:

• kiedy myślimy o tym non-stop,
• kiedy to staje się  naszym celem życiowym,
• kiedy stajemy się specjalistkami w mierzeniu jakości śluzu, pomiaru temperatury…  
• kiedy mamy na tip top opanowane te wszystkie symptomy, które w sposób nieomylny wskazują dzień owulacji.

Kiedy to jest nasz jedyny plan życiowy, nasza jedyna forma spełnienia się w życiu, w tym momencie w organizmie tworzy się blokada.

Ta blokada  niestety nie ułatwia zajścia w ciążę.

To stało się moim udziałem: wszystkie moje myśli biegły w kierunku tego, jak bardzo chcę zajść w ciążę.

Tym, co bardzo pomogło mi na tej drodze było to, że w pewnym momencie zaakceptowałam, że  tą upragnioną ciążę już nie zajdę. To zdjęło ogromny stres.

Ten stres był też ogromną przeszkodą.

Obsesja na tym punkcie sprawiła, że coś się w  moim organizmie zablokowało.

To powodowało ogromne napięcie i ciąża nie przychodziła. Co tworzyło takie błędne koło.

Właśnie wtedy po raz kolejny, wbrew wszelkim przewidywaniom lekarzy zaszłam w  ciążę.

Mając gdzieś tam  w głębi duszy nadzieję, chcąc może jeszcze pomóc temu szczęściu i wykorzystać ten ostatni moment, bo właśnie po 40 przychodzi taki ostatni moment, kiedy hormony jakby jeszcze się troszkę ożywiają i natura mówi:

No  to może może jeszcze spróbujemy ten ostatni raz.

Ostatecznie udało mi się zajść w ciążę.

Dzisiaj mam do tego już pewien dystans. Ale wiem jak jest to frustrujące, bolesne i że może powodować wewnętrzne zmagania. 

Chciałabym przynieść z jednej strony takie przesłanie nadziei i też zwrócić uwagę na te jedną bardzo ważną rzecz, która jest niezmiernie pomocna:

Warto próbować uwolnić się od tej obsesji:

• pomyśleć o czymś innym,
• wymyślić sobie  nowe projekty w ten sposób, żeby nie być niewolnikiem tego pragnienia.
• Wtedy jakoś wszystko się w organizmie równoważy, a  hormony mają szansę zadziałać i oby się zdarzyło.

Czego Wam serdecznie życzę.

Pozdrawiam serdecznie.
Do usłyszenia

Beata