Czy da się pisać bloga, albo rozwijać biznes w sieci z małym dzieckiem?

Czy da się pisać bloga, albo rozwijać biznes w sieci z małym dzieckiem?

Czysto teoretycznie – nie da się.

Wielu kobietom się to jednak udaje, bo są siłaczkami.

O nadludzkich możliwościach i nadludzkich mocach przerobowych.

Ale to generuje przyziemny i prozaiczny stres.

Nie da się tego zrobić tak racjonalnie. I to nawet przy większych dzieciach.

Moja najmłodsza pociecha ma 4 lata.

Ale….

Dziecko potrzebuje mamy.

I wyglada to mniej więcej tak….

Kiedy wychodzimy do parku, mały człowiek potrzebuje tego tlenu dla swojego dopiero co ugruntowującego się poczucia własnej wartości:

Mamo zobacz, jak to robię. 🍒🌸🍇

I w tym momencie taki mały człowiek zawisa w wymownym geście ze zjeżdżalni (nie, on jeszcze nie potrafi przeczytać instrukcji obsługi – może więc stąd to nieporozumienie).

A mama przeżywa dylemat. Zachęcać do robienia rzeczy niekonwencjonalnych i łamania schematów, albo wkroczyć do akcji, jako głos rozsądku i wyperswadować nieprawomyślne formy wykorzystania narzędzia użytku publicznego – jakim jest zjeżdżania.

Szczęśliwie wszystkie paryskie place zabaw dla dzieci są wyłożone gąbką. To pozwala mi zachować pozory zimnej krwi – w większości takich mrożących mi krew w żyłach sytuacjach.

Ale czasami zdarza się sytuacja odwrotna – Czasami taki mały człowiek przeżywa moment zwątpienia w swoje umiejętności, albo po prostu sprawdza na ile jest ważny dla mamy.

Mamo pomóż mi – nie umiem tego zrobić. 🍒🍎💦🍬

Albo bardziej dobitnie:

Mamo ratuj, bo spadam. 😇😘😍

I wtedy taki mały człowiek wymownie zwisa, a wszystkie oczy zwracają się na mnie – jak te światła reflektorów. Dlaczego nie lecę do dziecka, bo przecież ono zaraz spadnie?

Na nic mówienie:

Nie wiesz, jak zejść – nie wchodź.

Nie wiesz, jak sobie poradzisz – kiedy zawiśniesz, nie zawisaj.

To w sumie nie jest złe – takie przekraczanie własnych granic, kiedy dziecko ma w zanadrzu uspakajającą perspektywę dobiegającej na czas mamy w tle.

Bo mama zawsze dobiegnie – ona jest na posterunku – 24 godziny na dobę – dobiegnie do ześlizgującej się kołderki i dobrze ją nasunie.

Mama zawsze musi być w pogotowiu i na posterunku.

Owszem czasami chciałaby popracować – w przerwach między kolejnym dobieganiem. Taka praca to sprawdzian dla nerwów – szarpanina. Taka praca ma swoją cenę.

I tak wracam z parku wypompowana …. nerwowo. A i tak już tylko słucham podcastów..

Nie wiem, czy jest jakiś sposób rozwijania bloga przy małym dziecku. Pewnie tak – robienie tego w swoim rytmie.

Jest jeszcze inny – ale go nie polecam – zarywanie nocy.

Ja tego nie robię. Owszem robiłam, i to przez lata. A niestety, o ile szybko można sobie podkopać zdrowie zarywając noce, wrócić do zdrowia, odzyskać równowagę już wymaga dużo, dużo więcej czasu.

Przez lata cierpiałam z powodu bólu głowy, który był właśnie wynikiem okołoblogowego zarywania nocy. Potrzebowałam kilku kolejnych lat, by się go pozbyć.

Dlatego dzisiaj – bloguję – bez spiny – na luzaka – dla przyjemności.

Dla przyjemności blogowania. Dla przyjemności plotkowania w mediach społecznościowe, dla przyjemności podglądania, co robią inni i dzielenia się tym, co mi przez myśl przejdzie.

Podchodzę na spokojnie. Czy kiedykolwiek coś „większego” z tego wyniknie? Czas pokaże.

Ja mam satysfakcję z blogowania, uczę się wielu rzeczy, także o sobie samej.

Biznes z bloga? Jeżeli kiedykolwiek tak się stanie – to poczeka. Mam inne sprawy na głowie – czasami w sensie dosłownym.

Pozdrawiam serdecznie

Beata