Bajka o chłopcu, w którego nikt nie wierzył.

Słabi uczniowie są słabi ponieważ nikt nie uświadomił im ich mocnych stron. 

Bajka o chłopcu, w którego nikt nie wierzył.

[Tweet “Nie mów dziecku, że jest głupie, dlatego, że nie potrafi sobie poradzić z jakimś problemem.”]

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, w bardzo odległym kraju żył sobie mały chłopiec.

Pewnego dnia król wezwał do siebie tatę chłopca i rozkazał mu udać się do obcego kraju.

Tata zabrał swoją rodzinę czyli małego chłopca i jego mamę. Na miejscu tata pracował całymi dniami. A mama zabierała małego chłopca do parku, a potem do kawiarni na pyszne lody.

Tak mijały dni. W ojczyznie chłopca zaczynało się dziać coraz to niespokojniej. W końcu wzburzony lud obalił króla. Zaczęła się prawdziwa rewolucja. Tata chłopca przestał otrzymywać pensję z odległego kraju. Musiał poszukać sobie innej, niestety gorzej płatnej pracy.

Skończyły się lody w kawiarni i inne zbyteczne przyjemności. Beztroskie dzieciństwo poszło w niepamięć.

Co gorsza, złowrogi dyktator z sąsiedniego kraju zaatakował ojczyznę małego chłopca. Chciał po prostu skorzystać z okazji, by uszczknąć trochę terytorium i uregulować historyczne zaszłości.

Mały chłopiec czuł się coraz bardziej nieszczęśliwy.

Tak pragnąłby wrócić do swojej ojczyzny, by własnoręcznie rozprawić się z tyranem.

Ale marzenia małych chłopców nie zawsze się spełniają.

A dorośli zawsze mają jakieś inne plany. I tak dorośli zadecydowali, że mały chłopiec będzie chodził do bezpiecznej szkoły w obcym kraju.

A tymczasem jego koledzy z podwórka, ci, którzy pozostali w targanej wojną ojczyźnie, gineli od bomb zrzucanych przez wojsko złowrogiego tyrana.

Chłopiec czuł się bezsilny. Tymbardziej, że obcy kraj w którym teraz mieszkał i grzecznie chodził do szkoły, stanął po stronie tyrana i wysyłał mu owe bomby, samoloty, amunicję i miny, od których ginęli dawni znajomi.

W tej sytuacji mały chłopiec zupełnie nie miał głowy do ślęczenia nad książkami. Od środka zżerało go frustrujące poczucie bezsilności.

W końcu co może zrobić jeden mały chłopiec?

Siąść i płakać. Sam jeden. Obcy w obcym kraju.

Jego obco brzmiące nazwisko wystarczało, by dorośli traktowali go inaczej. Mały chłopiec na własnej skórze odczuł nowe zjawisko, które dorośli nazywają RASIZM.

Do tego pani od matematyki niezmiennie powtarzała, że jest głąbem (nie kapuścianym, ale matematycznym). Jak tu nie wierzyć dorosłym?

W końcu wojna w ojczyźnie małego chłopca się skończyła. On sam z kilkoma przestojami na zimowanie przechodził do kolejnych klas. Wreszcie ktoś z dorosłych spostrzegł się, że chłopiec wcale nie jest głąbem, tylko ma kosmiczne zaległości.

W ten sposób wybuchła w nim niechcący obudzona przez dorosłych, długo tłumiona pasja do matematyki. Chłopiec z niepohamwanym zapałem pożerał kolejne ćwiczenia matematyczne, nadrabiał zaległości i stracony czas.

Chłopiec, a właściwie już młody mężczyzna w końcu zrozumiał, że jego pasja, jego powołanie, jego droga życiowa nazywa się MATEMATYKA.

 
Mijały kolejne lata….

Mały chłopiec w międzyczasie stał się młodym mężczyzną. Skończył studia matematyczne i zaczął pisać doktorat. Oczywiście z matematyki.

Pewnego dnia na korytarzu uczelni mignęła mu z daleka dobrze znana przed laty sylwetka. Była to pani od matematyki, ta która niestrudzenie powtarzała, że nic dobrego z niego nie wyrośnie. Młody mężczyzna z ciekawością podążył za nią.

W ten sposób znalazł się w sali, w której jego była pani od matematyki wyjaśniała jakiś średnio skomplikowany problem (matematyczny) przyszłym nauczycielom tego przedmiotu.

Pan Bóg chyba lubi płatać psikusy.

Nagle pani od matematyki zacięła się. Po prostu utknęła w martwym punkcie i za Chiny Ludowe nie potrafiła ruszyć z tego miejsca.

Prawdopodobnie pozostawiła by problem bez rozwiązania, gdyby nie jakiś głos z głębi sali, który życzliwie poprowadził ją dalej. Domyślacie się czyj to głos? Tak, to był głos tego małego chłopca, tego, który w swoim czasie nie rokował żadnych nadziei.

Po skończonych zajęciach pani od matematyki podeszła do młodego człowieka i zwróciła się do niego:

-« Pana twarz jest mi znajoma . »
– Młody mężczyzna przytaknął i dodał : « Była pani moją nauczycielką matematyki w szkole podstawowej ».
-« Pan jest … » i tu pada nazwisko klasowego prymusa. Młody mężczyzna przecząco kręcigłową.

Padają kolejne nazwiska co lepszych uczniów z tamtej klasy. Nauczycielka miała niesamowitą pamięć.
-« Nie, nie i nie ».

W końcu młody człowiek przedstawia się. Kobieta blednie. Z niedowierzaniem powtarza jego nazwisko. To przecież był klasowy …. osioł. Dziecko, które było totalnym głąbem, po latach przerosło ją umiejętnościami.

Młody człowiek dyskretnie wycofuje się z sali pozostawiając nauczycielkę pogrążoną w swoich myślach.

Morał z bajki.

Nie czyń drugiemu, co Tobie nie miłe. Nie oceniaj książki po okładce. Nie podkopuj wiary w siebie u innych, bo po latach może się to na Tobie zemści.

[Tweet ” Nie mów dziecku, że jest przygłupem, tylko dlatego, że nie potrafi sobie z czymś poradzić.”]

 BAJKA CZY NIE BAJKA.

Koniec bajki. Ale tak na prawdę to wcale nie była bajka….

Najśmieszniejsze jest to, że wszystko co Wam opowiedziałam na prawdę się zdarzyło. To historia mojego męża, który jako mały chłopiec przyjechał z rządzonego przez szacha Iranu do Paryża.

W międzyczasie w Iranie wybuchła rewolucja, która obaliła szacha. A niejaki Saddam Hussain z błogosławieństwem zachodnich krajów wypowiedział Iranowi wojnę.

Ta wojna nigdy nie została rozstrzygnięta. A kosztowała tyle niepotrzebnie zmarnowanych żyć ludzkich.

Po 8 długich latach zakończyła się zawieszeniem broni. W międzyczasie każda irańska rodzina straciła po jednym synu. A każda iracka rodzina po dwóch synów.

Po drodze mój mąż 3 krotnie powtarzał różne klasy. Zachęcony do tego przez “motywującą inaczej” panią nauczycielkę od matematyki.

Dzisiaj mój mąż sam uczy matematyki w liceum. Czy życie dało mu okazję, by odegrać się? By pokazać swojej byłej nauczycielce, jak bardzo się myliła w ocenie swojego ucznia. Nie, nie o to tu chodzi. Bo życie po prostu, przez całe życie uczy nas specyficznej pokory i swoistej mądrości. Nie wymądrzaj się, przeżywaj swoje życie najlepiej, jak potrafisz.

Wspólne czytanie i dzierganie z blogiem Maknety.

Czytam książkę o Ludwiku XIV, czyli królu Słonce. To historia innnego małego chłopca, którym chciano manipulować i podporządkować cudzym ambicjom. Ale ten się nie dał i wyrósł na władcę absolutnego, ale zarazem jednego z najlepszych, jakich miała Francja. To jemu Francja zawdzięcza Wersal.

Dziergająco, zachęcona przez moje blogowe koleżanki znowu sięgnęłam po druty i ze zdziwieniem widzę, że idzie mi to coraz lepiej. Za co serdecznie Wam dziękuję i pozdrawiam 

A tak przy okazji zrobiłam już drugą czapeczkę mojej córeczce. Pierwsza była za duża, druga gryzie. Może za trzecim razem uda mi się zrobić coś, co jej podpasuje. He he he.
 
Pozdrawiam serdecznie

Beata

Podobne wpisy.

• Gdy dziecko się zanosi?
• Prezent na roczek dla chłopca.