Amerykanin w Paryżu, czyli wszyscy jesteśmy niewolnikami stereotypów.

Anegdotka (mrożąca krew w żyłach) o Włochu (nie do końca włoskim), o Amerykaninie w Paryżu i kilka  niekoniecznie sprawdzonych stereotypów.

Zacznę anegdotką, zresztą zupełnie nie na temat, a w niej obiecany (w tytule) Amerykanin w Paryżu, Włoch (?, no może prawie i wcale nie do końca włoski) plus kilka stereotypów.

W podróży z irańską teściową.

Ci co podczytują moje blogi może gdzieś między wierszami podczytali, że moj mąż jest Irańczykiem. Na temat Irańczyków i Iranu funkcjonuje wiele stereotypów, niekoniecznie słusznych. Ale tu możecie swobodnie puścić wodze fantazji, przydadzą się, by zrozumieć poniższą anekdotkę.

Piosenka jest dobra na wszystko.

Tymczasem Irańczycy wbrew obowiązującym stereotypom to normalni ludzie, którzy żyją w … niekoniecznie normalnym kraju. W politykę nie chcę się bawić, powiem tyle: co kraj, to obyczaj. Na dowód kolejny filmik z piosenką Happy (inna wersja, może nieco gorsza od tej z wpisu ” Dla tych, którzy szukaja dobrego powodu, by poczuć sie szcześliwymi“, ale za to więcej w postaci). Tym razem, co prawda, nie wiem po ile batów zaliczyli uczestnicy “w nagrodę”  za udział w tym przedsięwzięciu.

Jedno wiem po kilkunastu latach małżenstwa z Irańczykiem (choć nigdy nie byłam w Iranie):  Irańczycy to bardzo serdeczny naród, nie przypominają ufoludkow, nie mają antenek na głowach, które skrzętnie ukrywają pod obowiązkową woalką. Poza tym mają świetną i do tego bardzo zdrową kuchnię (kiedyś zdradzę Wam przepis na mój popisowy ryż basmati po persku – wychodzi nawet mi). Póki co polecam 12 powodów, dla których warto jeść ryż. lub Sekrety kuchni perskiej.

Dlaczego stereotypy narodowe nie zawsze są prawdziwe?

Ale pozostańmy przy stereotypach. Otóż zdarzyło się, że moj mąż swego czasu wziął na stopa pewnego młodego człowieka. Owy młodzieniec rozpaczliwie spieszył się do pracy. Był środek upalnego lata. To ważny element dla zrozumienia całej tej historii. Mój mąż miał na sobie okulary przeciwsłoneczne (plus śniada cera, biała koszula, rozpięta na piersi). A to przecież po okularach (słonecznych), nawet gdy pada, poznamy rasowego Włocha.

Było wczesne popołudnie (gdzieś koło 15-tej). Swoją drogą rozumię i solidaryzuję się z tymi, którzy potrafią zaspać nawet na popołudniową zmianę.

Autostopowicz okazał się młodym Amerykaninem w Paryżu (jakich tu wielu). Do tego dość rozmownym, by nie powiedzieć gadatliwym (paszcza w ogóle mu się nie zamykała). Do czasu aż …

Autostopem przez życie?
 
autostopowicz, by formalnościom stało się zadość, zapytał kuriozalnie swego kierowcę:

 “A Ty z jakiego jesteś kraju? Jesteś Włochem?” (właściwie nie mając najmniejszej wątpliwości co do odpowiedzi, którą usłyszy – siła stereotypu).

Zaległa zatrważająca cisza.  
 
Tymczasem odpowiedz zbiła go z nóg. Zaległa zatrważająca cisza. Włosy zjeżyły mu się na głowie, bo … zadziałały najgorsze stereotypy i dosłownie stereoryzowały młodego Amerykanina. Właśnie zdał sobie sprawę, że sam na własne życzenie dał się uprowadzić w nieznane irańskiemu teroryście. Bo przecież wszyscy Irańczycy sa terrorystami – siła stereotypu. Znikąd oczekiwać ratunku.

Spokojnie. Wszystko dobre, co się dobrze kończy. Amerykanin w Paryżu dotarł na miejsce pracy w jednym kawałku i co ważniejsze na czas. A ja mam nadzieję, że może dzieki tej histori przemebluje swoje stereotypy.

Kilka prawd (nie stereotypów) o Irańczykach. 
 
PS 1. Irańczycy czyli Persowie nie są Arabami. Obrażą się (śmiertelnie) jeżeli za takowych ich wezmiecie. Ten zupełnie niesłuszny stereotyp wziął się stąd, że używają alfabetu arabskiego. Tymczasem ich język i rasa należą do grupy indoeuropejskiej.

A teraz wróćmy do Włochów, mody (nie tylko włoskiej, choć ta akurat ma szczególny smaczek):

No dobra, przyznam się bez bicia: zupełnie nie miałam pomysłu na tytuł. A zaczęło się od tego, że Maria-Tamara nominowała mnie (a właściwie mojego bloga) do Liebster Award. Czym jestem ogromnie zaszczycona. Maria-Tamara pisze o szyciu (szycie jest moją odłożoną na pózniej pasją). Z tej okazji chcę (i muszę) zmierzyć się z pytaniam postawionymi przez Marię-Tamarę, a także nominować 11 innych blogerów (i poprosić ich o przekazanie dalej pałeczki).  Ale o tym w dalszej części wpisu.

Moje odpowiedzi na pytania Marii-Tamary

Suknia zrobiona wlasnorecznie przez Edi bk

Moje nominacje do Liebster Award w kolejności alfabetycznej.

Tylko na początek mała fotka (podebrana u Edi) nie mogłam się oprzeć, musiałam Wam to pokazać: Cudowna, misternie wydziergana sukienka z różą (na szydełku nr 2, wzór z japonskiej gazetki). To chyba mówi samo za siebie (siła stereotypu, tu pozytywnego o Japonii). Panie, Panowie kapelusze z głów: Przyznam się, że opadła mi szczęka i wyskoczyła z zawiasów … w uwielbieniu.

1. Alchemia Kobiecoski  blog tylko o kobietach
2. All shades of blue – blog Wioli o dzierganiu
3. Edi bk blog o dzierganiu
4. Krolestwo krolowej Karo
5. Plantacja pozytywnych mysli
6. Pisze, maluje, fotografuje – blog bardzo kreatywnej Gosi, ktora potrafi zrobic cos (cudownego) z niczego 
7. Primo Cappuccino – blog Ani tylko o Wloszech
8. Shekoku – blog o szyciu
9. Sthae – blog Weroniki
10. White concept shirt blog o modzie (meskiej)
11 Zyj-kochaj-tworz. bardzo kreatywny blog Karoliny 

Moje pytania do nominowanych 

(jeżeli macie ochotę zmierzcie się z nimi), ale przede wszystkim nominujcie 11 innych blogow, by zabawa szła dalej w swiat (a własciwie w blogosferę):

1. Jak zaczęła się Twoje przygoda z blogowaniem?
2. Czego dzięki niej się nauczyłas? Co Ci to daje?
3. Jedna porada dla zaczynających pisanie bloga.
4. Twoja pasja.
5. Kawa czy herbata.
6. Masło czy margaryna (polecam masło).
7. Twoj ulubiony kolor.
8. Twoja ulubiona pora roku.
9. Twoja ulubiona piosenka.
10. Marzy mi się …
11. Nie mogłabym życ bez …

Wybór był bardzo trudny, niestety nie mogłam nominować wszyskich moich ulubionych blogów, nad czym ogromnie boleję (tych, które regularnie podczytuję i nie tylko).

Serdecznie pozdrawiam

Beata