Każdy sukces ma swoją cenę.

Dwóch szacownych dyplomatów  wsiada do windy w pewnej jeszcze szacowniejszej instytucji. A  tam Murzyn.

Proszę się nie śmiać. To wcale nie jest kawał, tylko najprawdziwsza historia.

Murzyn stoi w windzie, a właściwie jedzie tą samą windą, co nasi dwaj rodzimi dyplomaci. Ale to nie zwyczany Murzyn. Tylko dyplomata. Tyle, że w tradycyjnym narodowym stroju: długiej tunice (niczym sułtanna) ozdobionej tradycyjnymi motywami bubu. Nie do końca tak jak na zdjęciu.

U naszych rodzimych dyplomatów budzi się ułańska fantazja w połączeniu z typowo sochaczewskim poczuciem humoru.

Bez żenady  wymieniają między sobą kilka soczystych uwag na temat stroju delikwenta. Coś w stylu: Co robi chłop w sukience? Toć to nie chłop, tylko baba. I coraz to dalej poddają w wątpliwość jego męskość. Zupełnie nieskrępowani.

Przecież robią to w naszym rodzimym języku. To nie żadna angielszczyzna. Obcokrajowiec się nie połapie. Strzelają przy tym takie miny niewiniątek (twarda szkoła dyplomacji), że nie ma sposobu, by sam zainteresowany się cokolwiek połapał.

Bo przecież nie ma sposobu, by znał Mickiewiczowską mowę.

Bo że ją zna… Tego nasi dyplomaci (z całym właściwym im obyciem w świecie) za Chiny Ludowe nie mogli przewidzieć. Prawda?

W końcu dojeżdżają na upragnione 130 piętro potężnej międzynarodowej organizacji. A tu Murzyn-dyplomata, do którego przez całą drogę strzelali słodkie minki i obgadywali za plecami, zwraca się do nich w poprawnej polszczyźnie:

Przepraszam Panów, mówię po polsku. Skończyłem studia w Łodzi.

Tego nasi dyplomaci nie mogli przewidzieć. Szczęki opadają im na podłokę. W końcu uczmy się przez całe życie.

Małe przypomnienie dla tych, którzy już nie pamiętają czasów PRL-u. Kiedy byliśmy piątym mocarstwem na świecie (według lokalnych władz),  a sklepy non stop kolor świeciły pustkami. No chyba, że coś do nich rzucili. Bo wtedy robił się cyrk. A przed sklepem od ręki organizował komitet kolejkowy. Taki mamy zorganizowany naród. Od zawsze.

Władze PRL-u postanowiły dorzucić swoją cegielkę  do budowy afrykańskich demokracji (bycie “mocarstwem” zobowiązuje). Szczodrze fundowały stypendia dla studentów z ubogich afrykańskich krajów.

Inicjatywa w sumie nie głupia, szczególnie w perspektywie długofalowej. Chodziło o zaszczepienie w przyszłych afrykańskich elitach miłości do tych pól, tych lasów, do tych mazurków Szopena i pewnie jeszcze ukraińskiego barszczu z uszkami.

Tylko demokracji tym naszym „demokratycznie wybranym” przywodcom u afrykańskich studentów zakrzewić się nie udało. Ale to już detal.

Pewnie dlatego, że ci nasi przywódcy wcale nie byli wybierani tak  demokratycznie. Za to z jakimi wynikami? Nieraz zdarzało się, że kandydat zaliczał 99,99% poparcia. Wzór demokracji? Na pewno nie. W narodzie, gdzie dwóch Polaków, tam trzy opinie?

No i pewnie dlatego z tych wzorujących się na naszym modelu raczkujących afrykańskich demokracji porobiły się … mniej lub bardziej koślawe kleptokracje. Gdzie naczelny kleptoman taczkami rozładowywał państwową kasę … do swoich kieszeni. Za zgodą i na życzenie ludu.

Ale wróćmy do naszej historii.

Szczęśliwie z incydentu w windzie (pomiędzy dyplomatami)  III wojny światowej nie było. Afrykański polityk nie stracił też dobrej opinii o tolerancyjności naszego społeczeństwa. Bo takiej już od dawna nie miał. Przecież studiował w  Polsce.

Morał. Bo z każdej historii warto wysnuć morał.

Gdziekolwiek bywacie w świecie i jakkolwiek ponosi Was ułańska fantazja, a razem z nią sochaczewskie poczucie humoru, weźcie na wstrzymanie. I choć przez chwilę pomyślcie sobie:

A jeżeli ten stojący obok mnie człowiek cokolwiek zrozumie z tego, co wygaduję.

Bo dzisiaj to My Polacy podbijamy świat. Na swój sposób. A z nami szerzy się polszczyzna. Na swój sposób. Mi serce wzrusza się (po latach emigracji), gdy podsłyszę znajome:

Kurwa, ale się najebałem.

A morał? Z tego. Choć nie do końca z tego.

[Tweet “Każdy sukces ma swoją cenę. Nie ma tak, że rodzi się bez bólu i obywa bez konsekwencji.”]

PS. I jeszcze gdziekolwiek jesteście, pamiętajcie że jesteście ambasadorami swojego kraju.

No i proszę, nie uczcie głupot obcokrajowców. Bo niektórzy tak nauczeni, potrafią (i to w dobrej wierze) puścić taką wiązankę (w kuchennej polszczyźnie), że uczy puchną. A biedaczyna jest święcie przekonany, że zna same poprawne słowa, a nie same kurwy i chuje.

Pozdrawiam serdecznie

Beata

Zródło zdjęcia.