Przejdź do treści

Szukaj:

Vademecum Blogera

Zbuduj swoją markę w sieci krok po kroku

BLOGOWANIE
TUTORIALE
copywriting
DESIGN
motywacja
LIFESTYLE

Szukaj:

Strona główna Sklep Bez kategorii

Kategoria

Bez kategorii

Wyświetlanie jednego wyniku

Twój pierwszy produkt online. KURS
zł0.00 Dodaj do koszyka

Koszyk

Kategorie produktów

Bez kategorii
EBOOKI

Najnowsze piny

OBSERWUJ MNIE NA INSTAGRAMIE

beataredzimska

Początek jesieni - pogoda pod psem - jeszcze wytr

<img src="https://vademecumblogera.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Początek jesieni - pogoda pod psem - jeszcze wytropiłam ostatnie takie fioletowe kwiatki - nie mam zielonego pojęcia, co to jest za gatunek rośliny. Ale wchodzę w jesień wciąż jeszcze naładowana pozytywną energią po lecie (oby na trochę jej starczyło) i z niewzruszonym postanowieniem (zobaczymy na ile okaże się niewzruszone), żeby wziąć się za siebie i przede wszystkim za swoje rozdygotane mięśnie i żeby trochę je spulchnić i co nieco uformować przed kolejnym latem. Piszę to, żeby o tym szczytnym celu i postanowieniu nie zapomnieć do kolejnej wiosny i by nie stracić (mimo wahań pogodowo - nastrojowych) zapału i motywacji. Jakby jakaś dobra dusza mogła mi o tym przypomnieć od czasu do czasu…. #czwarteknapłasko #czwarteknapłasko_hellojesień @karolina.flatlay">

Początek jesieni - pogoda pod psem - jeszcze wytropiłam ostatnie takie fioletowe kwiatki - nie mam zielonego pojęcia, co to jest za gatunek rośliny. Ale wchodzę w jesień wciąż jeszcze naładowana pozytywną energią po lecie (oby na trochę jej starczyło) i z niewzruszonym postanowieniem (zobaczymy na ile okaże się niewzruszone), żeby wziąć się za siebie i przede wszystkim za swoje rozdygotane mięśnie i żeby trochę je spulchnić i co nieco uformować przed kolejnym latem. Piszę to, żeby o tym szczytnym celu i postanowieniu nie zapomnieć do kolejnej wiosny i by nie stracić (mimo wahań pogodowo - nastrojowych) zapału i motywacji. Jakby jakaś dobra dusza mogła mi o tym przypomnieć od czasu do czasu…. #czwarteknapłasko #czwarteknapłasko_hellojesień @karolina.flatlay

Miłej środy kochani. Trochę wczoraj ponarzeka

<img src="https://vademecumblogera.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Miłej środy kochani. Trochę wczoraj ponarzekałam, pożaliłam się. Ale życie toczy się dalej i w sumie po co oglądać się za siebie i psioczyc. Zamiast tego: Spojrzeć naprzód z nadzieją, zawsze coś fajnego może znaleźć się do zrobienia… Nowa bluzeczka z szydełkowych kwadratów.">

Miłej środy kochani. Trochę wczoraj ponarzekałam, pożaliłam się. Ale życie toczy się dalej i w sumie po co oglądać się za siebie i psioczyc. Zamiast tego: Spojrzeć naprzód z nadzieją, zawsze coś fajnego może znaleźć się do zrobienia…
Nowa bluzeczka z szydełkowych kwadratów.

To jest mój las. Miejsce, w którym się wyciszam

<img src="https://vademecumblogera.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="To jest mój las. Miejsce, w którym się wyciszam, odnajduję spokój, odnajduję siebie i odbudowuję się po trudnych przejściach, jakie były moim udziałem w ostatnich miesiącach - zaufałam niewłaściwej osobie - królowej przekrętów w nieruchomościach, czyli mojej nieuczciwej najemczyni, co mocno pogrążyło i moją wiarę w samą siebie, jak i w innych ludzi. W takich chwilach las - zapewniający ten bezcenny balsam dla duszy ludzkiej - kontakt z naturą, tym skąd jesteśmy i taki nawet mniejszy skrawek zieleni ustawiający trudne przeżycia w odpowiedniej perspektywie, ze zdrowym do nich dystansem. Las to miejsce, które pozwoliło mi przetrwać najgorszy okres - i znaleźć w nim ukojenie - równowagę - spokój. Jedni zanurzają się w modlitwie, inni w medytacji, a dla mnie lekarstwem są takie małe oazy spokoju i nieodzowny mi do życia kontakt z przyrodą. To jest ten naturalny zew, który rozbrzmiewa w każdej istocie ludzkiej - niezależnie od wyznania, czy pochodzenia. Las przypomina nam, że jesteśmy częścią natury, malutkim ogniwem wszechświata. I to nawet nie ogniwem, tylko pyłkiem. Ulotnym i nietrwałym… A jakże często woda sodowa uderza nam do głowy i już wydaje się nam, że jesteśmy pępkiem wszechświata i tak pieczołowicie przejmujemy się sprawami bez większego znaczenia (co pomyślą sobie o nas inni i jak na tym ucierpi nasza pozycja społeczna). A Las, kontakt z naturą to taki otrzeźwiający i orzeźwiajacy powrót do podstaw, do źródła, do sedna, który pozwala znaleźć odpowiednią perspektywę.">

To jest mój las. Miejsce, w którym się wyciszam, odnajduję spokój, odnajduję siebie i odbudowuję się po trudnych przejściach, jakie były moim udziałem w ostatnich miesiącach - zaufałam niewłaściwej osobie - królowej przekrętów w nieruchomościach, czyli mojej nieuczciwej najemczyni, co mocno pogrążyło i moją wiarę w samą siebie, jak i w innych ludzi. W takich chwilach las - zapewniający ten bezcenny balsam dla duszy ludzkiej - kontakt z naturą, tym skąd jesteśmy i taki nawet mniejszy skrawek zieleni ustawiający trudne przeżycia w odpowiedniej perspektywie, ze zdrowym do nich dystansem. Las to miejsce, które pozwoliło mi przetrwać najgorszy okres - i znaleźć w nim ukojenie - równowagę - spokój. Jedni zanurzają się w modlitwie, inni w medytacji, a dla mnie lekarstwem są takie małe oazy spokoju i nieodzowny mi do życia kontakt z przyrodą. To jest ten naturalny zew, który rozbrzmiewa w każdej istocie ludzkiej - niezależnie od wyznania, czy pochodzenia. Las przypomina nam, że jesteśmy częścią natury, malutkim ogniwem wszechświata. I to nawet nie ogniwem, tylko pyłkiem. Ulotnym i nietrwałym… A jakże często woda sodowa uderza nam do głowy i już wydaje się nam, że jesteśmy pępkiem wszechświata i tak pieczołowicie przejmujemy się sprawami bez większego znaczenia (co pomyślą sobie o nas inni i jak na tym ucierpi nasza pozycja społeczna). A Las, kontakt z naturą to taki otrzeźwiający i orzeźwiajacy powrót do podstaw, do źródła, do sedna, który pozwala znaleźć odpowiednią perspektywę.

Kobieta też potrafi być najlepszym wrogiem drugi

<img src="https://vademecumblogera.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Kobieta też potrafi być najlepszym wrogiem drugiej kobiety. Do ilu moich cierpień przyczyniła się moja nieuczciwa najemczyni, która nie tylko mocno wystawiła mnie do wiatru i jeszcze próbowała skopać moralnie, bo człowiekiem zdołowanym i niepewnym swojej wartości łatwiej się manipuluje. Opowiadam o tym dużo na moim TikToku. Ale mimo to nie tracę zaufania do drugiego człowieka i idę naprzód. A nawet wręcz przeciwnie ta sytuacja wydobyła ze mnie niepodejrzewaną siłę: ja wielodzietna mama, od lat pracująca fizycznie na emigracji (a na emigracji wcale nie jest łatwo) muszę jeszcze bardziej zaciskać pasa, żeby finansować frywolne zachcianki i życie ponad stan kobiety, która nie tylko zajęła mój dom rodzinny, czerpiąc z tego korzyści (ale tylko dla siebie), przerzucając na mnie swoje koszty. Ale paradoksalnie taka sytuacja wydobywa w nas kobietach siłę, bo wyzwala chęć wzięcia rewanżu nad życiem. Facet skułby mordę swojego wroga i byłoby po krzyku. Kobieta - tak nie może. Wiec mimo poniżenia musi dalej robić swoje, by niestrudzenie posuwać się naprzód, dzień po dniu, tak biorąc swój rewanż nad życiem i nad zaistniałą sytuacją. Wiec choć raczej się o tym tak nie mówi, to kobiety posuwają ludzkość naprzód: kobiety pracowicie wychowujące dzieci na dobrych i silnych ludzi, kobiety inspirujące swoją siłą, wytrwałością i uporem. Gdyż drobne przeciwności losu są nam dane po to, by nas wzmocnić, albo tak nam dokopać, by wykrzesać z nas nie podejrzewaną siłę. A że kobieta jest w tym niesamowita - potrafi podnieść się z kolan, jak gdyby nigdy nic otrzepać je z kurzu poniżenia i iść dalej naprzód z podniesioną głową. Silniejsza.">

Kobieta też potrafi być najlepszym wrogiem drugiej kobiety. Do ilu moich cierpień przyczyniła się moja nieuczciwa najemczyni, która nie tylko mocno wystawiła mnie do wiatru i jeszcze próbowała skopać moralnie, bo człowiekiem zdołowanym i niepewnym swojej wartości łatwiej się manipuluje. Opowiadam o tym dużo na moim TikToku. Ale mimo to nie tracę zaufania do drugiego człowieka i idę naprzód.
A nawet wręcz przeciwnie ta sytuacja wydobyła ze mnie niepodejrzewaną siłę: ja wielodzietna mama, od lat pracująca fizycznie na emigracji (a na emigracji wcale nie jest łatwo) muszę jeszcze bardziej zaciskać pasa, żeby finansować frywolne zachcianki i życie ponad stan kobiety, która nie tylko zajęła mój dom rodzinny, czerpiąc z tego korzyści (ale tylko dla siebie), przerzucając na mnie swoje koszty. Ale paradoksalnie taka sytuacja wydobywa w nas kobietach siłę, bo wyzwala chęć wzięcia rewanżu nad życiem. Facet skułby mordę swojego wroga i byłoby po krzyku. Kobieta - tak nie może. Wiec mimo poniżenia musi dalej robić swoje, by niestrudzenie posuwać się naprzód, dzień po dniu, tak biorąc swój rewanż nad życiem i nad zaistniałą sytuacją. Wiec choć raczej się o tym tak nie mówi, to kobiety posuwają ludzkość naprzód: kobiety pracowicie wychowujące dzieci na dobrych i silnych ludzi, kobiety inspirujące swoją siłą, wytrwałością i uporem. Gdyż drobne przeciwności losu są nam dane po to, by nas wzmocnić, albo tak nam dokopać, by wykrzesać z nas nie podejrzewaną siłę. A że kobieta jest w tym niesamowita - potrafi podnieść się z kolan, jak gdyby nigdy nic otrzepać je z kurzu poniżenia i iść dalej naprzód z podniesioną głową. Silniejsza.

Bo kobiety mają wytrzymałość długodystansowca

<img src="https://vademecumblogera.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Bo kobiety mają wytrzymałość długodystansowca, szczególnie w obliczu problemów. Przez dobre 30 minut zdrapywałam spaleniznę z garnka. Który facet miałby do tego cierpliwość? W takich przyziemnych sprawach kobiety mają upór długodystansowca: żeby milimetr po milimetrze mozolnie posuwać się naprzód. Kobiety mają tą niestrudzoną siłę brnąć (dosłownie brnąć) do przodu, mimo kłód walących im się pod nogi. Czy ta siła wynika z macierzyństwa, czy z przekazanej w genach, a wymuszonej przez życie - wytrwałości w stawianiu czoła przeciwnościom losu? Widzę to w codziennych zmaganiach: mój mąż raczej machnie ręką i prędzej wyrzuci garnek, co może i jest bardziej logiczne, zamiast przez godzinę go drapać. Jego czas nie jest tego warty. Ale później przez godzinę będzie oglądał jakiś mecz w TV. Uczciwie wyszorowany garnek daje mi większe poczucie spełnienia, niż biernie obejrzany na małym ekranie mecz. To też działa w innych sprawach, kiedy mój mąż odpuszcza, a ja próbuję drążyć dalej i posuwam się naprzód i jeszcze próbuję popchnąć mojego męża w tym samym kierunku, bo on ma z kolei więcej siły i więcej przebojowości. A ja mam tylko ten głupi kobiecy upór, który robi robotę. Tak w nawiązaniu: Ostatnio czytam 2 lektury okupacyjne (lektura szok): historię mamy i córki, które przetrwały obóz, zaciskając zęby, dzień po dniu, mimo tragedii rozgrywających się wokół, potrafiły znaleźć w sobie tę siłę, żeby przetrwać jeszcze kolejny i jeszcze kolejny dzień. Aż do wyzwolenia. Druga lektura: Kobieta w Berlinie - Berlin z końcówki kwietnia 1945 r, w którym rosyjska armia "Iwanów" gwałci berlińskie kobiety jak popadnie - przywilej zwycięzców? Niemieccy mężczyźni, dawniej żołnierze Wehrmachtu i oprawcy z Gestapo spuszczają po sobie uszy i przemykają się, jakby ich nie było. A kobiety tak skopane przez życie (zbiorowe gwałty na berlińskich kobietach były na porządku dziennym), ukarane w dużej mierze za zło, które wyrządzali w podbitych krajach ich mężczyźni. Kobiety mimo traum, muszą podnieść się do życia, do pracy fizycznej, do odgruzowaniu Berlina, a jeszcze pod rosyjskim batem pieczołowicie pakują niemieckie fabryki, które rosyjscy okupanci skrzętnie wywożą do siebie.">

Bo kobiety mają wytrzymałość długodystansowca, szczególnie w obliczu problemów.
Przez dobre 30 minut zdrapywałam spaleniznę z garnka. Który facet miałby do tego cierpliwość?
W takich przyziemnych sprawach kobiety mają upór długodystansowca: żeby milimetr po milimetrze mozolnie posuwać się naprzód. Kobiety mają tą niestrudzoną siłę brnąć (dosłownie brnąć) do przodu, mimo kłód walących im się pod nogi.
Czy ta siła wynika z macierzyństwa, czy z przekazanej w genach, a wymuszonej przez życie - wytrwałości w stawianiu czoła przeciwnościom losu?
Widzę to w codziennych zmaganiach: mój mąż raczej machnie ręką i prędzej wyrzuci garnek, co może i jest bardziej logiczne, zamiast przez godzinę go drapać. Jego czas nie jest tego warty. Ale później przez godzinę będzie oglądał jakiś mecz w TV. Uczciwie wyszorowany garnek daje mi większe poczucie spełnienia, niż biernie obejrzany na małym ekranie mecz.
To też działa w innych sprawach, kiedy mój mąż odpuszcza, a ja próbuję drążyć dalej i posuwam się naprzód i jeszcze próbuję popchnąć mojego męża w tym samym kierunku, bo on ma z kolei więcej siły i więcej przebojowości. A ja mam tylko ten głupi kobiecy upór, który robi robotę. Tak w nawiązaniu: Ostatnio czytam 2 lektury okupacyjne (lektura szok): historię mamy i córki, które przetrwały obóz, zaciskając zęby, dzień po dniu, mimo tragedii rozgrywających się wokół, potrafiły znaleźć w sobie tę siłę, żeby przetrwać jeszcze kolejny i jeszcze kolejny dzień. Aż do wyzwolenia. Druga lektura: Kobieta w Berlinie - Berlin z końcówki kwietnia 1945 r, w którym rosyjska armia "Iwanów" gwałci berlińskie kobiety jak popadnie - przywilej zwycięzców? Niemieccy mężczyźni, dawniej żołnierze Wehrmachtu i oprawcy z Gestapo spuszczają po sobie uszy i przemykają się, jakby ich nie było. A kobiety tak skopane przez życie (zbiorowe gwałty na berlińskich kobietach były na porządku dziennym), ukarane w dużej mierze za zło, które wyrządzali w podbitych krajach ich mężczyźni. Kobiety mimo traum, muszą podnieść się do życia, do pracy fizycznej, do odgruzowaniu Berlina, a jeszcze pod rosyjskim batem pieczołowicie pakują niemieckie fabryki, które rosyjscy okupanci skrzętnie wywożą do siebie.

A ja ostatnio rozmarzyłam się i szukam inspiracj

<img src="https://vademecumblogera.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="A ja ostatnio rozmarzyłam się i szukam inspiracji, która odmieni moje życie. No bo wszystko zaczyna się od marzenia, które gdzieś tam powoli w nas kiełkuje i troszkę przy okazji ukierunkowuje nasze projekty i czasami chcąc nie-chcąc wręcz posuwa nasze życie w wymarzonym kierunku naprzód…. No i ja powoli nastawiam wszystkie moje radary na wszelkie możliwe inspiracje balkonowe, choć póki co mój balkon jest pełen doniczek, w których nic jeszcze nie wykiełkowało. Zainspirowała mnie tutaj Ola Budzyńska @pracowniabudzynskiej. U Oli - jak pisała w jednym ze swoich newsletterow - Zaczęło się od tego, że ktoś podarował jej sadzonki pomidorów i zaczęła „opiekować” się nimi na swoim malutkim balkonie, który porażona roślinnym bakcylem wymieniła na większy Taras, a kilka lat później przeprowadziła się do zaczarowanej farmy na Kaszubach. I tak sobie myślę, że każdy Progres i postęp zaczyna się od wyobrażenia sobie zmiany - którą powoli mniej lub bardziej świadomie wcielamy w życie. Więc ja oglądam balkonowe inspiracje. Narazie mój balkon jest załadowany doniczkami, z których jeszcze nic nie wykiełkowało, ale …. życie nauczyło mnie tego, żeby uzbroić się w cierpliwość. No a może kolejnym krokiem będzie ten wymarzony Domek na wsi (jak ten Oli Domek na Kaszubach). Coś w tym jestem: najpierw trzeba zacząć marzyć po to, żeby powoli to marzenie przełożyć na malutkie kroki - kolejne etapy, które przełożą się na duże milowe kroki, żeby docelowo uświadomić sobie przebytą drogę i odmianę…. Zresztą i największe - najbardziej fantastyczne wynalazki zaczęły się od tego, że ktoś sobie Wyobraził jakąś totalną fantazję, a następnie ktoś inny zrealizował to jako totalnie niemożliwe - a jednak możliwe.">

A ja ostatnio rozmarzyłam się i szukam inspiracji, która odmieni moje życie. No bo wszystko zaczyna się od marzenia, które gdzieś tam powoli w nas kiełkuje i troszkę przy okazji ukierunkowuje nasze projekty i czasami chcąc nie-chcąc wręcz posuwa nasze życie w wymarzonym kierunku naprzód…. No i ja powoli nastawiam wszystkie moje radary na wszelkie możliwe inspiracje balkonowe, choć póki co mój balkon jest pełen doniczek, w których nic jeszcze nie wykiełkowało. Zainspirowała mnie tutaj Ola Budzyńska @pracowniabudzynskiej. U Oli - jak pisała w jednym ze swoich newsletterow - Zaczęło się od tego, że ktoś podarował jej sadzonki pomidorów i zaczęła „opiekować” się nimi na swoim malutkim balkonie, który porażona roślinnym bakcylem wymieniła na większy Taras, a kilka lat później przeprowadziła się do zaczarowanej farmy na Kaszubach. I tak sobie myślę, że każdy Progres i postęp zaczyna się od wyobrażenia sobie zmiany - którą powoli mniej lub bardziej świadomie wcielamy w życie. Więc ja oglądam balkonowe inspiracje. Narazie mój balkon jest załadowany doniczkami, z których jeszcze nic nie wykiełkowało, ale …. życie nauczyło mnie tego, żeby uzbroić się w cierpliwość. No a może kolejnym krokiem będzie ten wymarzony Domek na wsi (jak ten Oli Domek na Kaszubach). Coś w tym jestem: najpierw trzeba zacząć marzyć po to, żeby powoli to marzenie przełożyć na malutkie kroki - kolejne etapy, które przełożą się na duże milowe kroki, żeby docelowo uświadomić sobie przebytą drogę i odmianę…. Zresztą i największe - najbardziej fantastyczne wynalazki zaczęły się od tego, że ktoś sobie Wyobraził jakąś totalną fantazję, a następnie ktoś inny zrealizował to jako totalnie niemożliwe - a jednak możliwe.

Książki. Idealny towarzysz na smutne czy samotne

<img src="https://vademecumblogera.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Książki. Idealny towarzysz na smutne czy samotne dni. I muszę przyznać że odkąd zapisałam się do biblioteki, dzięki czemu na wyciągnięcie ręki mam dostęp do bardzo różnorodnej literatury, mam wrażenie że moje życie nabrało kolorów. Moje długie monotonne dojazdy do pracy, które zajmują mi po kilka godzin dziennie już nie są takim bezsensownym marnowaniem czasu - ponieważ zanurzam się w lekturze i mam poczucie że nie marnuję mojego czasu. Odkąd zapisałam się do biblioteki, czytam rocznie dużo więcej książek niż kiedyś i mimo tego że życie niekoniecznie jest dla mnie łaskawsze niż w poprzednich latach, a jednak czuję się szczęśliwsza. Taka mała zmiana, a taka duża zmiana…. No i oczywiście kolejna metoda - książka tu akurat na zdjęciu biografia Prusa Bolesława idealnie nadaje się do zamocowania i następnie do wyplatania bransoletek przyjaźni.">

Książki. Idealny towarzysz na smutne czy samotne dni. I muszę przyznać że odkąd zapisałam się do biblioteki, dzięki czemu na wyciągnięcie ręki mam dostęp do bardzo różnorodnej literatury, mam wrażenie że moje życie nabrało kolorów. Moje długie monotonne dojazdy do pracy, które zajmują mi po kilka godzin dziennie już nie są takim bezsensownym marnowaniem czasu - ponieważ zanurzam się w lekturze i mam poczucie że nie marnuję mojego czasu. Odkąd zapisałam się do biblioteki, czytam rocznie dużo więcej książek niż kiedyś i mimo tego że życie niekoniecznie jest dla mnie łaskawsze niż w poprzednich latach, a jednak czuję się szczęśliwsza. Taka mała zmiana, a taka duża zmiana…. No i oczywiście kolejna metoda - książka tu akurat na zdjęciu biografia Prusa Bolesława idealnie nadaje się do zamocowania i następnie do wyplatania bransoletek przyjaźni.

Najlepszą metodą na smutek jest nauczyć się cz

<img src="https://vademecumblogera.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Najlepszą metodą na smutek jest nauczyć się czegoś nowego. To fantastyczna metoda na takie zapyzienie w może co nieco uwierającej i nie dającej człowiekowi poczucia spełnienia pracy (w poczuciu że nuda - szarzyzna i brak perspektyw zawodowych, no ale z czegoś trzeba żyć). A jednak nowe umiejętności to nowe możliwości - nowe horyzonty - nowe pomysły. Jak to powiedział Mahatma Gandhi: Żyj tak jakbyś miał umrzeć jutro, ucz się tak jakbyś miał żyć wiecznie. No więc z pewną taką nieśmiałością, po licznych mało obiecujących podejściach - pozornie nieudanych do makramy, ale które zasiały kolejne ziarnko, dzięki któremu wróciłam do wyplatania makramy - pierwszy makramowy projekt doprowadzony do końca, czyli Łapacz snów z wykorzystaniem podstawowych splotów. Przyznaję, że w makramie trudniej było mi odważyć się i że tak powiem poetycko: rzucić się na głęboką wodę i w ogóle cokolwiek zacząć. Jako że sznurki do wyplatania makramy są dość kosztowne, a poza tym żeby coś z nich zrobić - najpierw trzeba je „doszczętnie” pociąć. Nie tak jak w szydełku, że jak nie wyjdzie, to się od biedy z tej samej nitki zrobi coś innego. Więc tu dochodzi taka malutka bariera psychologiczna na wejściu do makramy, ale ponieważ lubię efekt końcowy i rustykalny charakter makramy….. będę robić kolejne podejścia …">

Najlepszą metodą na smutek jest nauczyć się czegoś nowego. To fantastyczna metoda na takie zapyzienie w może co nieco uwierającej i nie dającej człowiekowi poczucia spełnienia pracy (w poczuciu że nuda - szarzyzna i brak perspektyw zawodowych, no ale z czegoś trzeba żyć). A jednak nowe umiejętności to nowe możliwości - nowe horyzonty - nowe pomysły. Jak to powiedział Mahatma Gandhi: Żyj tak jakbyś miał umrzeć jutro, ucz się tak jakbyś miał żyć wiecznie. No więc z pewną taką nieśmiałością, po licznych mało obiecujących podejściach - pozornie nieudanych do makramy, ale które zasiały kolejne ziarnko, dzięki któremu wróciłam do wyplatania makramy - pierwszy makramowy projekt doprowadzony do końca, czyli Łapacz snów z wykorzystaniem podstawowych splotów. Przyznaję, że w makramie trudniej było mi odważyć się i że tak powiem poetycko: rzucić się na głęboką wodę i w ogóle cokolwiek zacząć. Jako że sznurki do wyplatania makramy są dość kosztowne, a poza tym żeby coś z nich zrobić - najpierw trzeba je „doszczętnie” pociąć. Nie tak jak w szydełku, że jak nie wyjdzie, to się od biedy z tej samej nitki zrobi coś innego. Więc tu dochodzi taka malutka bariera psychologiczna na wejściu do makramy, ale ponieważ lubię efekt końcowy i rustykalny charakter makramy….. będę robić kolejne podejścia …

Trudne czasy tworzą silnych ludzi. Silni ludzie t

<img src="https://vademecumblogera.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Trudne czasy tworzą silnych ludzi. Silni ludzie tworzą dobre czasy. Wszystkie trudności, o które się potykamy, a które utwardzają nam szanowne cztery litery są paradoksalnie - podwalinami dla lepszej przyszłości. To one zmuszają nas do wyjścia z wygodnej strefy komfortu i zrobienia czegoś mimo wewnętrznych oporów. Ostatnio co rusz potykam się o kolejne przeszkody, a może raczej podejmuję kolejne wyzwania (wbrew swojej raczej dość nieśmiałej naturze - bo to okoliczności zewnętrzne zmuszają mnie do tego, by iść naprzód mimo strachu). Nie chodzi o to, żeby ulec lukrowanej ułudzie Instagramowej rzeczywistości, przepuszczonej przez dopieszczające filtry. Ale jak to mówią - póki walczysz, jesteś Zwycięzcą.">

Trudne czasy tworzą silnych ludzi. Silni ludzie tworzą dobre czasy. Wszystkie trudności, o które się potykamy, a które utwardzają nam szanowne cztery litery są paradoksalnie - podwalinami dla lepszej przyszłości. To one zmuszają nas do wyjścia z wygodnej strefy komfortu i zrobienia czegoś mimo wewnętrznych oporów. Ostatnio co rusz potykam się o kolejne przeszkody, a może raczej podejmuję kolejne wyzwania (wbrew swojej raczej dość nieśmiałej naturze - bo to okoliczności zewnętrzne zmuszają mnie do tego, by iść naprzód mimo strachu). Nie chodzi o to, żeby ulec lukrowanej ułudzie Instagramowej rzeczywistości, przepuszczonej przez dopieszczające filtry. Ale jak to mówią - póki walczysz, jesteś Zwycięzcą.

Wczytaj więcej... Obserwuj na Instagramie

© prawa autorskie2023 Vademecum Blogera. Wszelkie prawa zastrzeżone.Blossom Fashion | Stworzona przezBlossom Themes.Napędzane przez WordPress.Polityka prywatności

Nowość - KURS - Twój pierwszy produkt online - 39,99 PLN + VAT Odrzuć

Go to mobile version