Jeżeli cały czas robisz to samo, nie dziw się, że cały czas dochodzisz do takich samych rezultatów.

Tom zdecydowanym ruchem zatrzymał gest napastnika. Patrzył mu prosto w oczy i wyczytał w nich strach. Dziewczyna, w obronie której stanął powoli dochodziła do siebie. Jej napastnik gdzieś się ulotnił.

Paryskie metro. W takich sytuacjach trudno liczyć na czyjąś pomoc. A raczej na to, że ktoś zupełnie obcy wychyli się pierwszy i stanie w naszej obronie. Wtedy wszyscy są tacy « zaczytani », że z tego « zaczytania » jakby o Bożym świecie zapomnieli.

Banalne zdarzenie. Pijany mężczyzna przykleił się do młodej dziewczyny. Najpierw czynił jej niewybredne awanse. A gdy ta taktownie acz stanowczo je odrzuciła, zapomniał o galanterii.

Tom nie mógł nie zareagować. Delikatna blondynka o długich nogach i zjawiskowej urodzie. Zupełnie w jego typie. Dyskretnie obserwował ją od kilku chwil i po prostu pożerał wzrokiem. Widział ją tu po raz pierwszy. A ona właśnie miała wysiadać. Już chciał za nią biec.

Teraz ona patrzyła na niego z nieukrywaną wdzięcznością i podziwem. Jak to mile pieściło jego ego.

Pociąg ruszył, a ona została. Jeszcze drżąc z emocji, prawie bezgłośnie wyszeptała: « Dziękuję ».

Po chwili trochę już pewniej dodała: Oj, przegapił pan swoją stację.

Rzeczywiście, zawsze tutaj wysiadał. Skąd się domyśliła? Spojrzał na nią pytająco.

Zawsze pan tu wysiada.

Wybałuszył gały. Jak to możliwe, że wcześniej jej nie zauważył? Co gorsza, nawet nie próbował jej poderwać? Niewybaczalne. –  Pomyślał.

Okazało się, że widywali się w metrze codziennie. Od dobrych kilku miesięcy. To znaczy ona go widywała, bo on … widział ją po raz pierwszy.

Codziennie o tej samej porze, to same metro, ta sama stacja. Poranna rutyna. On codziennie ubrany w bluzę w wojskowym stylu i dżinsy. A dzisiaj odmiana: nieskazitelna biała koszula i krawat.

Czyżby miał w perspektywie jakąś randkę? – zapytała żartobliwie.

Nic takiego nie miał w planach. No chyba, że ona da się zaprosić na drinka.

Ten bardziej « formalny strój » … to na nudne spotkanie biznesowe z nadzianym inwestorem. Nie z wyboru, raczej z konieczności.

Uśmiechnęła się w odpowiedzi. Czyli tak … Zgodziła się. Prawie podskoczył pod sufit z radości.

Jaki dziwny zbieg okoliczności.

Widywała go codziennie. Co rano, to samo metro, ta sama stacja. Niczym stary dobry znajomy. Przystojny, z kilkudniowym zarostem, zazwyczaj ubrany w militarnym stylu. Był taki … pociągający, … seksowny i nieobecny. Wiecznie zapatrzony w laptopa. Jakby świata poza nim nie widział. Domyśliła się, że zupełnie zassała go praca.

Od pierwszej chwili wpadł jej w oko. A reszty dopełniła jej … nieposkromiona kobieca wyobraźnia. Każdego dnia rano cieszyła się na myśl, że znowu go zobaczy. Nigdy nie odważyła się na nic więcej. Tzn raz tylko niechcący wpadła na niego, kiedy pociąg gwałtownie zahamował. On jeszcze ją przeprosił i … nawet nie podniósł głowy znad klawiatury.

Ale tego dnia był taki odmieniony. Wygolony, odwalony. Nieskazitenie biała koszula. Prawie go nie poznała. Na cały przedział waliło od niego wodą kolońską.

Poczuła bolesne ukłucie w sercu. Domyśliła się, że stoi za tym inna kobieta. Z właściwą tylko kobietom przenikliwością i wszystko łapiącą w lot intuicją.

Już miała wykreślić go ze swojego życia. A raczej ze swojej bujnej wyobraźni. Lub po prostu zmienić wagon.

Wtedy właśnie niechcący potrąciła pijanego mężczyznę. W tym nagle przebudził się rozryczany lew, któremu upierdliwa mrówka nadepnęła na odcisk. A wtedy w jej obronie stanął … ON.

Wielomiesięczny towarzysz podróży, który wyraźnie widział ją po raz pierwszy. A teraz jeszcze wyraźniej podrywał ją.

Przepełniła ją nieukrywana radość, którą z właściwą tylko kobietom przemyśliwością skrzętnie starała się ukryć. Jaka nieoczekiwana zmiana miejsc?

Wysiedli razem. Odprowadził ją. Jeszcze umówili się na wieczór.

Dziwny był ten dzień. Kiedy rano wsiadał do metra, niczego mu się nie chciało. W perspektywie czekało go decydujące spotkanie z inwestorem. Pracował na nie przez ostatnie 3 lata.

3 lata temu miał pomysł. Uwierzył w niego. Rzucił wszystko i zaangażował się całym sobą. Teraz po prostu czuł, że poszedł złą drogą. Zupełnie utknął miejscu. Tymczasem potrzebował kolejnych funduszy.

Jego start up przygotowywał program, który miał służyć szerokiemu odbiorcy. Razem ze współpracownikami przesiedział nad nim całe dnie i noce. Nie oszczędzał siebie. Ale dzisiaj, kiedy nadszedł decydujący termin, nawet nie chciało mu się otworzyć laptopa. Pierwszy raz od 3 lat.

Jego życie było puste. Aplikacja bezużyteczna. Tak zatopił się w pracę, w realizację projektu, że zapomniał o najważniejszym … o drugim człowieku.

Zazwyczaj nie tracił ani minuty. Teraz jakby stracił wiarę w sens tego, co dotychczas robił.

Z drugiej strony z nosem w laptopie nawet nie zwróciłby uwagi, jak pijak zaczepia młodą dziewczynę. Pewnie znowu przeszedłby obok niej i nie dowiedział się o jej istnieniu.

A teraz po raz pierwszy od 3 lat poczuł, że przepełnia go spontaniczna (dawno zapomniana) radość. Radość istnienia. To właśnie jej i odrobiny miejsca dla drugiego człowieka zabrakło w jego życiu i  projekcie.

Zassała go codzienna rutyna, którą sam sobie narzucił. Codziennie ta sama, która w efekcie prowadziła do tych samych (niesatysfakcjnoujących go) rezultatów.

Dopiero teraz uświadomił sobie, jak często takie drobne i z pozoru nic nieznaczące zdarzenia przechodziły mu obok nosa. Życie przechodziło obok.

Ta historia miała być przydługim wprowadzeniem do poniedziałkowych linków tygodnia. Po prostu chciałam usprawiedliwić trochę inną jego formę. Nie wpisów, a blogów, które lubię czytać. Ale stwierdziłam, że takie zestawienie przygotuję w osobnym wpisie.

A teraz tylko nawiążę do tytułowego cytatu.

[Tweet “Jeżeli cały czas robisz to samo, nie dziw się, że dochodzisz do takich samych rezultatów.”]

Można odnieść to do wielu sfer życia. Również do blogowania.

Nie ma jednej drogi do sukcesu (jakiegokolwiek). Tyle, ile osób, tyle jest dróg. Każdy musi znaleźć tę swoją własną. A żeby to zrobić trzeba eksperymentować.

Właśnie odkąd intensywniej eksperymentuję na blogu, statystyki poszły w górę. Może nie jakoś spektakularnie. Po 2,5 roku pisania tego bloga, mam raptem 15 000 U.U. miesięcznie. Ale też temat blogowania na pewno nie jest jednym z najbardziej « klikalnych ».

Niemniej jak ze wszystkim co robimy, warto zadać sobie 2 podstawowe pytania:

Po co to robię i dla kogo?

Odpowiedź na pierwsze jest niezbędna, by po drodze nie stracić motywacji.

Odpowiedź na drugie w blogowaniu nazywa się “znalezieniem swojej grupy docelowej”.

Żeby znaleźć na nie odpowiedź, czasami trzeba nabrać pewnego dystansu… do samego siebie, do codziennej rutyny … Mi najbardziej pomaga w tym przełączenie się do trybu off line.

Sama wciąż szukam tych odpowiedzi. Ale to szukanie samo w sobie też może być metodą.

Jedno wiem, odkąd przestałam przejmować się statystykami, te poszły w górę. Po prostu robię, co mogę w swoim rytmie i w swoim stylu.

Przepraszam, jeżeli nie wszystkim ten mój styl leży. Ale właśnie na tym polega AUTENTYCZNOŚĆ. Bez niej trudno być WIARYGODNYM jako autor, czy stworzyć teksty, które będą brzmieć przekonywująco … dla niektórych. Wszystkim i tak się nie dogodzi.

PS. A propos tych moich ostatnio spontanicznie improwizowanych mini opowiadań o miłości (Blogerka 1, Blogerka 2, Blogerka 3) zdaję sobie sprawę, że można by było napisać je inaczej. Lepiej. Ale to może przyjdzie z czasem, albo dam sobie z tym spokój. Od zawsze chciałam to robić, ale nigdy nie pozwalałam temu marzeniu wyjść poza sferę wyobrazni. Teraz pierwszy raz mówię o tym publicznie. Tymczasem

Pozdrawiam Was serdecznie

Beata