Jak zaczęłam pisać bloga i dlaczego nie zostałam królową shoppingu.

Bo wiecie: jest coś takiego jak fenomen pilota od telewizora. W najzgodniejszym stadle taki mały pilocik od telewizora staje się przysłowiową kością niezgody…. Co to nie raz staje ością w gardle. Również przysłowiowo.

Pomysłodawcy tych usłużnych aplikacji, co to potrafią przekierować telewizor na upatrzony kanał na odległość, nie tylko niejeden rozwód mają na sumieniu. Ale też powinni pobierać tantiemy od producentów telewizorów.

Bo tak, jak w zamierzchłych czasach były takie barometry do przepowiadania pogody: Albo wyskakiwał chłop, albo wyskakiwała baba. Baba to akurat wyskakiwała na deszcz. Można by się zastatnawiać, kto to tak sobie sympatycznie wymyślił?

Z tym pilotem na odległość jest podobnie. Chłop – baba – baba – chłop – co rusz przejmuje kontrolę nad telewizorem. Tyle że na odległość.

Aż telewizor zgłupiał. Chłop z babą doprowadzili go do obłędu i padł. Po prostu. Telewizor przestał reagować. Zaciął się. A tu same gadające głowy. Te najbardziej pozytywnie nastawionego do życia potrafią wpędzić w taki nastrój, że przepadło. Przepadł święty spokój, harmonia, weekendowy nastrój…

Teraz dopiero zaczyna się … gadanie. Na poważnie. O polityce. Takie dyskusje nigdy do niczego dobrego nie prowadzą.

Było beztrosko igrać z pilotem telewizora?

Rozwód…. na skróty…. Przez pilota i politykę.

Bo problem z pilotem jest taki, że w zgodnym stadle telewizor jest jeden, a percepcje tego, co w nim leci – są dwie.

I tu używam słowa percepcja z czysto kobiecego punktu widzenia. Bo jak na wzorową strażniczkę domowego ogniska przystało, nie chcę otwarcie wykopywać wojennego topora. Tylko pilotem na odległość. Pełna dyskrecja i dyplomacja.

Kochanie nie widziałeś gdzieś mojego telefonu?

I już wprawnym gestem rzeczony telefon – skądinąd narzędzie świeżo popełnionej zbrodni – upycham kolanem pod kanapę. Na chama. Taka cegła.

Dzwoni. Z spod tej kanapy. Znowu zapomniałam wyłączyć dźwięk. Telefon namierzony.

Morał: Jeżeli chcesz wziąć faceta sposobem, na babski spryt, to nie bierz go na technologię. Bo on prawdopodobnie jest lepszy od Ciebie w te klocki….

Tymczasem facet chce po prostu w spokoju obejrzeć swój mecz w telewizji. No, bo czego chcieć więcej?  Piwko, czipsy, on i telewizor. No i jeszcze święty spokój. Czujecie ten klimat?

Dowolna liga z dowolnego kraju…. Byle biegali za czym kolwiek. W tę i we wtę. U mnie akurat rządzi piłka nożna i rugby…

Póki był Jonny Wilkinson…. Nie, nie ten od brzytwy do golenia. Ale ten od rugby, życzliwie przymykałam oko. Dla błękitnych oczu Jonniego. Tzn nawet nie wiem, czy one są błękitne. Tylko tak się rozmarzyłam.

Gorzej, jak leci piłka nożna…. A tu jak na złość na drugim kanale lecą Królowe Shoppingu… Aj.

Problem jest taki – reasumując, że telewizor jest jeden, a percepcje – dwie. Pilot na odległość zdemaskowany. A trzeciej drogi nie ma. Bo polityka i gadające głowy to tylko takie wyjście awaryjne. Tu dopiero zaczyna się awaria systemu. Tak pogodzi obie strony na jeden temat, że aż skłóci na inny…. Skłóci przez duże S.

Ciężka sprawa… Telewizor jest jeden, a percepcje dwie. Co wybrać?

Jak to mówią Francuzi: Il n’y a pas photo. No, bo nie ma. Bo jak tu porównywać coś, co jest nieporównywalne:

Królowe shoppingu i mecz. Mecz i Królowe shoppingu.

Królowe shoppingu (les Reines du Shopping), bo tak sobie zaczynam o nich pisać. A nawet nie wiem, czy TVP też Wam coś takiego puszcza. Sama idea programu jest banalnie prosta. Geniusz tkwi w prostocie.

Babeczki latają po mieście z pewną kwotą pieniędzy podarowaną przez telewizję na zakup kreacji na zadany temat. Temat może być różny np: kawka u cioci Marysi, czy herbatka u królowej Eli (z angielska to ona się nazywa Elisabeth II). Ale to nie to samo. I nie ten sam budżet…

Czysta strategia. Babeczki biegają od sklepu do sklepu. Przymierzają. Przeklinają te cholerne szpiliki. Że też nie pomyślała, że to tak uwiera. Że w seksownych szpileczkach tak ciężko gania się po sklepach.

Nie mogą się zdecydować. Ale muszą wybrać cokolwiek przed końcowym gongiem. Chcą ubić interes życia. Z reguły kupują cokolwiek, zanim skończy się im czas.

A w studio pozostałe uczestniczki “zabawy” solidarnie współczują:

Jak jej w tym nie do twarzy. Jak to ją pogrubia, tamto postarza, a tamto jeszcze tak niezręcznie fałduje na udach…. Niech żyje kobieca solidarność.

No, ale wracając do rzeczy. Co wybrać? Mecz, czy Królowe Shoppingu? Królowe Shoppingu czy mecz?

• Z jednej strony: trzymająca w napięciu akcja, strategiczne rozgrywki, nieprzewidziane zwroty akcji, do końcowego gwizdka trzymająca w napięciu dramaturgia.
• Z drugiej strony: bezsensowne ganianie w tę i we wtę. I z powrotem. I to za czym?

Tu, żeby nie było nieścisłości… Żebyśmy się dobrze zrozumieli.

Bieganie w tę i z powrotem… I to za czym? Za piłką. Bo piłka jest okrągła i ucieka. Tzn turla się. Ale nawet nie można jej mieć. Ani nawet na chwilę w rękach potrzymać. Bo zaraz będzie karny. No ludzie…

I tak w centrum zainteresowania znowu staje pilot od telewizora.

Tym razem ktoś musi ustąpić.  A że z zasady ustępuje mądrzejszy….

Bo tak nas wychowano… Jako że się do tego poczuwa kobieta… Ustępuje kobieta…. Wczytajcie się dokładnie w ostatnie zdanie: poczuwa się do czego? No i suma sumarum:

Ustępuję ja….

Zamiast oglądania telewizji wieczorami, zaczynam pisać bloga…. Też wieczorami… I tak to już trwa. Od ponad 5-ciu lat.

Ot, historia jakich miliony….

Moja droga do blogowania. Przez utraconego pilota od telewizora….

Pozdrawiam serdecznie

Beata