Szukam pomysłu na własny biznes. Czy to sygnał, że powinnam odpuścić sobie blogowanie?

Czy czasami też macie wrażenie, że ślepy los się na Was uwziął i nieszczęścia i złe wiadomości chodzą za Wami parami (a może wręcz stadami)? Zaraz napiszę Wam co skłoniło mnie do takich czarnych przemyśleń, ale najpierw andegdotka. A właściwie historyjka z życia wzięta, która kiedyś zdarzyła się mojemu znajomemu.

Wszystko dobre, co się dobrze kończy.

Otóż owy znajomy po kilku miesącach bezowocnych poszukiwan pracy (kiedy już na dobre obrósł w brodę i włosy – zapuszczone, bo jak człowiekowi przestaje się chcieć, to zaraz odbija się to na wyglądzie). Otóż owy znajomy po kilku miesiącach takiego zapuszczenia w koncu dostał zaproszenie na rozmowę kwalifikacyjną. Oczywiście nie jest to żadna gwarancja pracy, ale …. pierwszy krok w dobrym kierunku i taki mały promyk nadziei czy światełko w tunelu. Ale tu znowu jakby los się na niego uwziął.

Rzeczonego dnia (rozmowy kwalifikacyjnej) zerwał się wcześnie rano, by doprowadzić do porządku swój zapuszczony wygląd. Z piosenką na ustach. Nucąc pod nosem energicznie zaczął golić włosy i brodę. Ale los czasami lubi płatać figle. A odkładanie wszystkiego na ostatnią chwilę potrafi się zemścić. Wcięło prąd. Po prostu. Bez odwołania. Nie że korki wyskoczyły. Nie, że przydarzyła się drobna awaria. Po prostu prądu ani śladu. A stan owłosienia (tego widocznego) w opłakanym stanie. Po prosu żyć, nie umierać. Rozpaczliwa sytuacja. Tylko załamać ręce i siąść i płakać. Ale podobno nie ma beznadziejnych sytuacji, tylko ludzie, którzy stali się wobec nich bezsilni. To tak dla motywacji.

Szczęśliwie mój znajomy miał gdzieś pod ręką szydełkowy komin. Zawsze powtarzam swoją samozwanczą maksymę CCC CROCHET CZYNI CUDA. Zamaskował tym kominem co się dało (a tym, czego się nie dało przestał się przejmować). Co sił w nogach pobiegł, a raczej przemknął się do pobliskiego fryzjera.

Pani fryzjerka nadludzkim wysiłkiem powstrzymywała się, by nie ryknąć śmiechem. Niemniej podeszła do sytuacji (skądinąd bardzo krytycznej) – profesjonalnie. Choć pewnie ubaw miała spory. A i do dzisiaj ma co wspominać. Ale przede wszystkim miała o jednego nieplanowanego klienta więcej. Biznes is biznes. Le malheur des uns fait le bonheur des autres. Nieszczęśliwe wypadki jednych są okazją dla drugich.

Co więcej mój znajomy (po takich perypetiach) pracę dostał. A może i niechcący wykreował nową modę (coś podobnego podpatrzyłam na fracuskiej ulicy). Dlatego przypomniała mi się ta historia. A w niej coś przerwało złą passę. A może po prostu los lubi jak trochę się z nim zmagamy i gdy nie poddajemy się od razu i to bez walki.

[Tweet “Największe okazje w naszym życiu pojawiają się w przebraniu problemów. “]

Mój ubiegły tydzien obfitował w problemy związane z blogiem. Kiedy to dowcipny los wystawił na próbę moje zaangażowanie w jego prowadzenie. Telefon – wyzionął ducha, komputer zaliczył glebę (po prostu wyśliznął mi się z ręki i rypnął z hukiem, tak że ledwie dyszy). A osobom zaglądajcym na mojego bloga z Google Chroma pojawiła się wywieszka: że zawiera złośliwe oprogramowanie  (jeden z blogów, do którego linkowałam z blogrollu podłapał wirusa).

Do tego jakaś “przemiła” (w cudzysłowiu) paniusia z pewnej bardzo profesjonalnej agencji współpracującej z blogerami (anonimowo – no bo jakże by inaczej) z przekąsem skrytykowała moje braki w prowadzeniu bloga czyli brak niektórych polskich liter. Polskie znaki wklepuję ręcznie, a to bardzo niewdzięczne zajęcie. No i niestety ogranicza spontaniczność w formułowaniu myśli (a w tym jest właśnie cały smaczek blogowania). Nie wiem czy owa pani zdaje sobie sprawę, ile czasu zabiera prowadzenie bloga. Bo mi osobiście zabiera bardzo dużo.

Szukam pomysłu na własny biznes. Szukam pomysłu na siebie.  

Niemniej nie robię tego dla agencji reklamowych, tylko dla siebie i dla dzielenia się z innymi moimi blogowymi odkryciami. Bo prócz własnej satysfakcji, rozwoju osobistego i inspirujących kontaktów nic (bardziej namacalnego) z tego nie mam. Ale w ten sposób szukam pomysłu na siebie i na to, co chciałabym (czy mogłabym) zawodowo czy w wolnym czasie robić. Póki co jestem na urlopie wychowaczym, ale pragnę przygotować się na moment powrotu do życia zawodowego i czegoś nowego się nauczyć i przestać być komputerowym analfabetą.

No i jeszcze ten domniemany problem z wirusem zupełnie spalił wywiad z Agnieszką z blogu Lifemanagerka (bo mało kto mógł się na mojego bloga dostać). Agnieszka podzieliła się w nim sporą dawką cennych wskazówek dla blogerów, którym marzy się współpraca z firmami (np opowiedziała jak przygotować zakładkę Współpraca na blogu). To mój największy żal.

Merde, nie zmieściłam się w kadrze. ha ha ha

MERDE.
 
Dlatego mówię: Merde (po francuzku gówno). Czasmi klnę po francusku (jestem emigrantką).
Niech to “merde” będzie na szczęście, na dalszą drogę. Tak mówiło się kiedyś, życząc powodzenia w środowisku teatralnym. I tak zostało do dziś. Choć pod teatr nie zajeżdża się już konmi.

A dawniej tak to bywało. W teatrach bywali nieliczni (czyli wybrańcy losu czy fortuny), jaśnie-panstwo. Zajeżdżało się przed teatr karocami, szło obejrzeć spektakl, a koń z koniuszym czekał i załatwiał swoje potrzeby pod teatrem. Im więcej udało się sciągnąć do teatru ludu, im dłużej udało się go zatrzymać w środku (więcej bisów, stojących owacji), tym więcej przed teatrem nazbierało się końskiego łajna. Czyli merde.

Pomysł na kreatywny biznes. 

Więc ja też mówię sobie i Wam na tę nową drogę: merde. Jak zrobiła to pewna kreatywna amerykanka, której poduszki z napisem “Merde” przebojem wdarły się na amerkanskie salony. Jakby Amerykanie tylko marzyli o tym, by rozwalić się na kanapie pośród malo cenzuralnej francuzczyzny. Ale jak się okazuje może to być całkiem fajny (obiecujący) pomysł na biznes.

Ale po co mi to całe blogowanie?

Miało pomóc mi w wymyśleniu samej siebie (zawodowo). Pragnęłam przestać być komputerową analfabetką (choć dla mojego męża na zawsze taką pozostanę), znaleźć coś, co chciałabym dalej robić zawodowo. Póki co tego czegos wciąż szukam. Ale coraz bardziej widzę, że kocham włóczkę i wszystko to, co się z nią wiąże.

Wspólne czytanie i dzierganie z blogiem Maknety

Dziergająco: nowy szal (może uda mi się wykończyć go na przyszły tydzień wzór z Galeryjki za miastem). Póki co wyciągnęłam stare szale, które jak dotąd nie doczekały się sesji zdjęciowej z prawdziwego zdarzenia. Domowy fotograf ma zero (słownie zero) cierpliwości, więc zaprzyjazniam się z samowyzwalaczem. Nie zawsze udaje mi się zmieścić się w kadrze. No i ujawniam kulisy mojej sesji zdjęciowej.

Sweterk (fioletowy) dla mojej primadonny ukonczyłam, ale ta za Chiny Ludowe nie che go na siebie założyć. Teraz szaleje na punkcie odblaskowych kolorów. Podobno taka moda nastała w tym sezonie w tej kategorii wiekowej (wczesno przedszkolnej). Z nową kurtką (odblaskowo różową) nie rozstaje się nawet w domu. A sweterk leży i czeka na lepsze czasy.

Czytelniczo zaczęłam książkę o Ludwiku XIV ym Vincenta Cronina. Według opisu na okładce Vincent Cronin jest jednym z nielicznych, którzy z historii potrafią zrobić literaturę. I rzeczywiście czyta się to bardzo dobrze.

Kulisy sesji zdjeciowej.

A tymczasem lecę polatać po Waszych blogach i zobaczyć, co czytacie i dziergacie.
I jeszcze kilka dziergających inspiracji podpatrzonych na innych blogach. Za to kocham blogowanie.

Moje inspiracje. 

1. Indian summer cowl Maknety, czyli dlaczego chcę nauczyć się robić na drutach
2. Eko torebka z blogu Creaturra wypatrzona w jej sklepie na Da Wandzie

3. Dmuchane bombki – schemat znajdziecie na blogu Moje dłubanki.
4. Portmonetka z Zakatka Inki (link podesłany przez Maknetę)

Pozdrawiam serdecznie

Beata