Większość rzeczy na tym świecie stworzona została przez ludzi, którzy wytrwali, kiedy zdawało się, że nie ma już nadziei.

Bo np odkładam w czasie. A to odkładanie w czasie jest formą takiej niedopowiedzianej rezygnacji.

Bo czasami rozmarzam się i chciałabym, by pewne sprawy układały się, jak w bajce.

Pstryknięciem palców, albo szczęśliwym zbiegiem okoliczności.

Ale kiedy z pewnym dystansem spoglądam na swoje życie, dociera do mnie, że nawet jeżeli nie ułożyło się tak, jak o tym marzyłam – to jednak tak jest lepiej.

Jakby – przeznaczenie – wszechświat – Bóg realizowały swój plan i lepiej wiedziały, co jest dla mnie dobre.

Nawet jeżeli chciałam czegoś zupełnie innego, a los zadecydował inaczej. Bo dopiero musiałam dojrzeć do tego… Albo do czegoś zupełnie innego…

Nie stało się pstryknięciem palców. Nie potoczyło się jak w bajce.

Nie pojawiła się karoca z dynii, która zabrałaby mnie na bal…

Musiałam udać się tam na piechotę.

A nawet dochodziłam do tego pokrętna drogą, pracą, potem – siłą uporu.

Nawet jeżeli pragnęłabym, by zostało mi to po prostu dane. Cieszę się, że sobie na to zapracowałam.

Dlaczego nawiązałam do bajki o Kopciuszku….

Bajka jest tylko bajką. Ale w każdej bajce jest ziarenko prawdy, mądrości ludowej i przesłanie dla małych, jak i dorosłych.

Dla mnie brzmi ono tak:

Rób to, co słuszne – nawet jeżeli nie widzisz natychmiastowych korzyści.

Albo niemożliwe zostaw Panu Bogu, a sam zajmij się tym, co możliwe.

Kopciuszek długo i pracowicie szorował gary, rozdzielał ziarnko grochu od piasku – aż w jego życiu nastąpiła zmiana.

Gdyby tego nie robił – życie nie nauczyłoby go tej pokory, mądrości i cierpliwości. A wtedy: czy oczarował by swojego księcia z bajki? Czy tak samo by się to dalej potoczyło?

Bo czasami przyjmujemy do wiadomości – bajkowe zakończenie – czyjś wspaniały sukces, czy olśniewający rekord.

Ale nie widzimy ile po drodze ten sam ktoś musiał wylać z siebie potu. Aż chciałabym powiedzieć – jak ten Kopciuszek.

Dlatego:

Najcenniejsze, co możesz zdobyć, to zdolność do zmuszania samego siebie, żeby robić to, co należy zrobić, wtedy, gdy powinno to być zrobione, bez względu na to, czy Ci się to podoba, czy nie. Thomas Huxley.

Albo:

Wszystko przychodzi do tych którzy potrafią czekać. Ale nie czekają z założonymi rękoma.

Za to w tym czekaniu uczą się pokory, akceptacji, wytrwałości i cierpliwości. Jednym słowem: mądrości życiowej.

Z perspektywy czasu, kiedy oglądam się za siebie ze skruchą, zaczynam to rozumieć:

Wszystko przychodzi w odpowiednim momencie. Kiedy jesteśmy na to gotowi. Wystarczająco przygotowani.

Przychodzi do nas to, co jest dla nas najlepsze w perspektywie długofalowego planu. Tyle że najpierw do tego wszystkiego musimy dojrzeć i nauczyć się cierpliwości.

Co wcale nie jest takie łatwe. Po co czekać?

Skoro wydaje się nam, że już na to zasługujemy (pragniemy tego z całego serca, robimy to z takim zaangażowaniem i poświęceniem).

Piszemy dobre teksty, a te jednak się nie przebijają. Robimy świetne fotki, a jeszcze nie zostaliśmy okrzyknięci genialnym fotografem.

A tu: los czy wszechświat – Pan Bóg – przeznaczenie (w zależności od wyznawanego światopoglądu) uznaje, że jeszcze nie jesteśmy do tego gotowi. Albo, że jakbyśmy nie walili głową w mur, ta droga nie jest dla nas.

I dopiero z perspektywy czasu i po czasie, oglądając się za siebie zaczynamy rozumieć, że… rzeczywiście w danym momencie jeszcze nie byliśmy gotowi…

Bo wszystko przychodzi, kiedy przychodzi na to czas. I kiedy dajemy sobie na to czas: na próbowanie, doszlifowywanie….

Dlatego czasami tak długo musimy szukać swojej drogi, by znaleźć tę, która jest dla nas najlepsza.

Ale przede wszystkim dlatego, że najpierw musimy nauczyć się pokory, cierpliwości i zrozumienia tego, co naprawdę jest ważne….

Bo czasami tak długa droga jest potrzebna, byśmy po prostu docenili to, co od życia dostajemy.

Mój mąż wielokrotnie powtarzał mi to, kiedy przez lata bezskutecznie starałam się o dziecko.

Ten okres walki z samą sobą, niewypowiedzianego bólu i wewnętrznego, nigdy nie ujawnionego rozdarcia i cierpienia.

A z perspektywy czasu – lekcja pokory i akceptacji. Czas uczenia się odnajdywania wewnętrznego spokoju, niezależnie od okoliczności.

Zaszłam w upragnioną ciążę (podwójnie), dopiero kiedy pogodziłam się z tym, że już więcej mi się to nie przytrafi.

Los uznał, że do tego dojrzałam. Wcześniej nie byłam gotowa. Nawet jeżeli wydawało mi się, że jednak byłam.

Bo najpierw musiałam wzmocnić się wewnętrznie, zmądrzeć.

Bo dopiero z tej perspektywy byłam w pełni zdolna docenić, albo zaakceptować pewne rzeczy…

Z pewnym zażenowaniem patrzę na moje pierwsze wpisy. One tak naprawdę nie nadają się do czytania.

A ja święcie wierzyłam, że są dobre.

Ale okazało się, że potrafię pisać jeszcze lepiej.

Tyle, że to wymagało ode czasu i pracy – nabycia warsztatu.

A te starsze teksty… Niech wiszą sobie na blogu i przypominają mi o tym, że nie zawsze jesteśmy gotowi, nawet wtedy kiedy wydaje się nam, że już jesteśmy gotowi.

Taka moja osobista lekcja pokory i wdzięczności.

Ile razy czułam się zniechęcona, bo moje pisanie, choć wkładałam w to tyle wysiłku, nie chwytało… 

Ale jest pisanie i pisianie. I temu mojemu pisaniu potrzeba było sporo czasu, by dojrzeć….

Tyle, że w punkcie wyjścia prawie nigdy nie zdajemy sobie z tego sprawy… Dlatego zżymamy się i niecierpliwimy. Zupełnie niepotrzebnie….

Bo jednemu jest potrzebna dłuższa, innemu krótsza droga. To nie jest powód do frustracji, tylko do nauki i rozwoju.

I dopiero wtedy dochodzimy do tego momentu, kiedy uświadamiamy sobie, jak ta droga – sama w sobie, choćby najdłuższa – robi nam dobrze…..

Czasami po prostu dobrze obejrzeć się za siebie – na przebytą drogę. Bo ….

Pewne rzeczy lepiej smakują, kiedy sobie na nie za pracujemy.

Nawet jeżeli często tak bardzo chcielibyśmy, by stało się pstryknięciem palców.

Wtedy nie zaznalibyśmy tej drogi, która – co z tego – że momentami dawała nam w kość.

Jak to mówią Francuzi: to, co nas nie zabija, czyni nas silniejszymi.

I uczy życia.

Bo życie samo w sobie jest taką lekcją pokory i akceptacji.

I to właśnie nadaje mu taki niepowtarzalny smak. A im wcześniej się tego nauczymy, tym  dłużej będziemy  żyć szczęśliwsi.

Cytaty o wytrwałości i cierpliwości

Większość rzeczy na tym świecie stworzona została przez ludzi, którzy wytrwali, kiedy zdawało się, że nie ma już nadziei. – Dale Carnegie

W konfrontacji strumienia ze skałą, strumień zawsze wygrywa – nie przez swoją siłę, ale przez wytrwałość. –Budda

Kropla drąży skałę nie siłą, lecz ciągłym padaniem. – Owidiusz

Dysponując zwykłymi talentami i niezwykłą wytrwałością możesz osiągnąć wszystko.  -Thomas Fowell Buxton

Cierpliwość i wytrwałość mają magiczne działanie – dzięki nim trudności znikają, a przeszkody ulatniają się.  – John Quincy Adams

Naszą największą słabością jest poddawanie się. Najpewniejszą drogą do sukcesu jest zawsze próbowanie po prostu jeden, następny raz.  -Thomas Edison

Trzeba będzie sporo się natrudzić i wiele ryzykować… ale przecież na tym polega życie, prawda? – Celia Friedman

Im więcej w tobie cierpliwości, tym łatwiej przychodzi ci zaakceptować życie takie, jakie jest, a nie domagać się, by było takie, jakiego sobie życzysz. – Carlson Richard